Floortjes voetstappen

The sea, once it casts its spell, holds one in its net of wonder forever.
- Jacques Yves Cousteau

Ze kirt het uit wanneer ze met haar snorkel weer boven water komt. Haar ogen stralen. En ik? Ik zit op de bank te wippen van opwinding. “Op de valreep nog even een enorme toegift”, zegt Floortje in de laatste minuten van de uitzending. We zien een moederwalvis met haar jong. Op zich al heerlijk voor hen om dat live te zien. En dan komt het…. Floortje springt vanaf de catamaran het water in en gaat snorkelen naast deze prachtige dieren. Daar word ik even stil van. Floortje heeft koninkrijk Tonga bezocht. In de Stille Oceaan. Een plek aan het einde van de wereld. Het kost twee hele dagen om daar naar toe te reizen. Maar…zwemmen met reusachtige walvissen…dat is voor mij een droom die uitkomt. Ik heb meerdere malen in mijn leven walvissen mogen zien zwemmen rondom de boot. In Rhode Island toen ik zwanger was van onze tweede, in Namibië met een glas champagne in mijn hand en niet zo heel lang geleden nog in Mexico. Dan maakt mijn hart telkens weer een sprongetje. Bij zonsondergang hebben we ook eens walvissen vanaf het Mexicaanse strand gezien. Onvergetelijk. Maar daadwerkelijk zwemmen…? Ik heb het geluk gehad ook groepen dolfijnen meerdere malen in het wild te zien zwemmen zoals in Jamaica toen ik zwanger was van onze eerste, in Alabama op een bootje van een garnalenvisser, diverse keren in Mexico en de laatste keer zagen we roze rivierdolfijntjes in Suriname. Op een verlaten Mexicaans strand hebben we ze ook eens onder water horen communiceren met elkaar. Zó dichtbij. Wat echt indruk heeft gemaakt op mij is snorkelen met zeeschildpadden. De eerste encounter met een zeeschildpad was in Belize. Een schildpad die onbekommerd op me af komt zwemmen, mij in het vizier krijgt en dan schrikt met zijn pootjes wijd uitgespreid. Hij weet niet hoe snel hij weer weg moet zwemmen. Echt vertederend! De andere twee keertjes waren in Mexico. Ik was op een middag in m’n uppie meegegaan met een duikerstrip. Hoge golven, maar geweldig gesnorkeld. In m’n uppie een zeeschildpad achtervolgd. Tóch is de ervaring mooier als je het samen kunt delen. Zoals toen we alle vijf tussen enorme zeeschildpadden zwommen. Maren en ik hand in hand achter een schildpad aan die af en toe boven water adem kwam halen en dan weer onder water verder zwom. Met ons tweetjes in zijn kielzog…. De keer dat we babyschildpadjes mochten uitzetten in de oceaan heeft een onuitwisbare indruk op me achtergelaten. Op het strand bij zonsondergang. De kleintjes die naar zee kropen, op de golven dreven en een enkele die weer met een smak terug op het strand geworpen werd. Zo verschrikkelijk lief! Een moment waar ik nog tranen van in mijn ogen kan krijgen is de nacht dat wij in Belize naar schildpadnesten gingen zoeken. We slenterden door de nacht, verlicht door miljoenen sterren, over het strand. We struikelden over het afval. Allemaal aangespoeld plastic afval van cruiseschepen en vissersbootjes. Van tandenborstels tot zonnebrandflesjes en van slippers tot grote jerrycans. Zo treurig als je weet dat schildpadden áltijd terug gaan naar hun geboorteplek om hun eieren te leggen. Tussen al dat plastic rotzooi moeten ze een schoon plekje vinden om hun nest te graven… Zeeschildpadden hebben mijn hart gestolen. Eigenlijk heb ik een zwak voor alle dieren in de zee. Zelfs de enorme zeekoeien in Belize maakten me blij. Snorkelen met wilde walvissen is een droom die ik koester. Zoals Floortje’s eerste reactie was toen ze weer boven water kwam: “Fantastisch!”

“Het had net een scene uit de films van Harry Potter kunnen zijn”. Onze middelste dochter heeft het over onze aankomst op University College Roosevelt eerder deze ochtend. We hadden onze auto in Middelburg geparkeerd en volgden de bordjes naar het historische centrum. Midden op het marktplein stond een geweldig, gotisch gebouw met torentjes en houten luikjes. We staarden samen vol ongeloof vanonder onze paraplu naar het gebouw. We keken om ons heen of we niet een bordje gemist hadden. Toen wenkte een markante dame met opvallend rood opgestoken haar en met een opvallende bloemetjesjurk ons vanaf het bordes. We werden welkom geheten met een geweldig Engels accent. Inden had het gevoel dat we op Hogwarts Castle van Harry Potter beland waren! We hingen onze jas in de prachtige trouwzaal met antieke wandkleden, kregen uitleg in een statige hal en haalden een broodje in de burgerzaal met glas-in-lood ramen en kroonluchters. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n mooi universiteitsgebouw gezien! In het voormalig stadhuis van Middelburg, dat voltooid is in 1520, huist nu University College Roosevelt. Inden is enthousiast over deze Engelstalige opleiding waarvan de studentenpopulatie nooit meer dan zeshonderd, vaak internationale, studenten telt. Alle studenten wonen samen op een eigen campus. De geschiedenis van Liberal Arts opleidingen gaat ver terug. Het is eigenlijk de oudste onderwijsvorm. Het waren de oude Grieken die hun leerlingen volgens dit principe onderwezen. Veel aandacht voor academische vaardigheden als schrijven, presenteren en argumenteren. Geen specialisaties, maar juist een brede basis voor het opleiden tot democratische wereldburgers. Ons kind heeft haar studentenkamertje bij wijze al helemaal ingericht. Over een half jaar mag ze haar applicatie opsturen naar deze unieke opleiding!