Earth keepers

We didn’t inherit the Earth from our parents; we borrow it from our children.
- Chief Seattle

In de periode voor de verkiezingen ben ik me heel bewust waar ik nu eigenlijk voor mag gaan kiezen. De meeste punten die belicht worden zijn korte termijn doelen. Zelf ben ik meer op zoek naar lange termijn doelen. Ik denk aan het behoud van onze mooie planeet, aan de opwarming van onze aarde en aan duurzaamheid. Punten waar niet zo heel veel aandacht aan wordt besteed voor de komende vier jaar van het nieuwe kabinet. In een aantal debatten die ik heb gevolgd hoorde ik een beetje informatie over het sluiten van de steenkoolmijnen in Nederland, minder vlees consumeren of het bouwen van huizen zonder gasaansluiting. Het behouden van onze mooie planeet. Enkele dagen voordat ik naar de stembus ga fiets ik met mijn lief naar het theater waar een indrukwekkende documentaire draait. Het gaat over een Nederlands stel dat met drie kinderen aan het Vondelpark woonde en besloot om alles achter te laten om een aantal jaren in Michigan bij Indianen te gaan wonen. Financieel liep hun leven op rolletjes. En toch klopte het ergens niet. Er moest meer zijn in dit leven, voelden ze beiden. Ze bouwden hun eigen huis daar aan het meer. Ze raakten gefascineerd door de kijk van de Indianen op het leven en de wereld. Ze voelden dat ze heel wat te leren hadden. ‘Er ging een enorme inspiratie uit van hun levenswijze en zijnswijze. We hoorden verhalen over hun spirituele leider die een teruggetrokken bestaan in het bos leidde.’ Ze komen met hem in contact en mogen de inspirerende lessen van deze sjamaan filmen. Ze besluiten ook in andere werelddelen op zoek te gaan naar ‘wisdom keepers’ of ‘earth keepers’: stamoudsten en sjamanen. Wijze mannen en vrouwen die nog in verbinding staan met de aarde. Samen met hun drie kinderen maakten ze een reis van één jaar over zes continenten. Ik vond het frappant om dit gezin in de documentaire op plekken te zien waar wij óók geweest zijn met onze drie meiden. Met tenten op het dak door Namibië trekken bijvoorbeeld. Verschillende mensen onderweg verklaarden ons destijds voor gek dat we met zulke kleine kinderen vijf weken door dit deel van Afrika rondtrokken. De prachtige natuur inspireerde ons enorm. Wij hebben óók versteld gestaan van de immens grote stenen waar Machu Picchu mee gebouwd is. Hoe hebben ze dat eeuwen geleden zo hoog in de bergen kunnen doen? Ik heb letterlijk het verdriet gevoeld van de Inca slachting die daar plaatsvond door de Spanjaarden. Met een bootje dagenlang door het Amazone regenwoud trekken om daar met eigen ogen de geweldige natuur, maar ook de boomkapping, te zien. Ik zie het Amsterdamse gezin hoog in het Andesgebergte waar de vrouwen met prachtig gekleurde hoofddeksels en kleden rondlopen. Wij hebben daar een piepklein Peruaans dorpje bezocht. De kindertjes daar verrast met ballonnen en mandarijntjes. Geholpen met boontjes pellen om hun lunch te bereiden. De vrouwen hebben daarentegen speciaal voor ons een prachtig kleed gewoven met alpacawol dat maanden later nagestuurd werd.

De 'wisdom keepers' die zij in de documentaire hebben gesproken hebben geen universiteit gevolgd en praten niet in grote concepten. Ze hebben geen formele leiderschapsrol, maar hun stamgenoten zien ze als natuurlijke leiders vanwege hun verbinding met de universele levensbron. Ze hebben niks gemeen en hebben elkaar nooit ontmoet. En tóch hebben ze allemaal hetzelfde inzicht. Ze zeggen: als we doorgaan met onze huidige, westerse levensstijl vernietigen we onszelf. Maar we zullen alleen veranderen als we inzien wat de gevolgen zijn van ons gedrag. Het gedrag van onze wegwerpmaatschappij, het razende tempo en het individu dat voorop staat. Verandering kan pas als we in contact komen met onze eigen levensbron, de natuur. We hebben namelijk allemaal een heel diep zittende kennis. Ik zelf heb het geluk gehad twee keer door een sjamaan gereinigd en gezegend te zijn. Eén keer in Bolivia en één keer in Mexico. Ik heb veel respect voor de wijsheid van sjamanen. Het Amsterdamse gezin woont ondertussen alweer wat jaren in Engeland. Ik las een paar maanden geleden een artikel van dit gezin in JAN magazine. Met foto’s van de drie kinderen zoals ze nu zijn. Hun oudste is ondertussen negentien jaar. Mooie, eigenzinnige wereldburgers. Kleine ‘earth keepers’ eigenlijk. Ik hoop dat wij onze meiden ook iets van respect voor de planeet hebben kunnen meegeven. Ze hebben in de negen jaar dat wij niet in Nederland woonden veel van onze planeet gezien, veel culturen ervaren en zijn bijzonder internationaal opgegroeid. Onze eigen drie ‘earth keepers’ in spe als het ware