Doen wat ik wil

Apart from education, you need good health, and for that, you need to play sports.
- Kapil Dev

Met een iPhone in het zakje van mijn hardloopjasje ren ik met mijn lief door het miezerige, oude Mastbos. Over twee maanden doen we samen aan een hardloopwedstrijd mee. We lopen voor het eerst dezelfde afstand in de race. Hij rent al zijn hele leven. Nu helaas nog maar stukjes van maximaal tien kilometer vanwege blessures. Ik loop vanaf het moment dat ik onze tweede kreeg. Ik heb vanaf mijn middelbare schooltijd, tijdens mijn studie tot aan mijn eerste zwangerschap altijd badminton gespeeld. Ik herinner me de eerste keer joggen in Massachusetts nog heel goed. Op het landgoed waar we woonden. Om af te vallen na de zwangerschap. Ik telde puffend elk rondje terwijl papa met de meisjes voor het huis stond te kijken. De rondjes waren maar klein, dus het kwam eigenlijk neer op het aftellen van de voltooide rondjes. Daar beleefde ik écht geen plezier aan. In de loop van de jaren veranderden die rondjes in routes van ruim vier kilometer. Of dat nu wekelijks in het oude Mastbos was of aan de voet van de Mexicaanse vulkaan Popocatepetl. Het afgelopen jaar loop ik pas echt voor mijn lol. Daarnaast natuurlijk ook voor mijn conditie en voor de balans van mijn organen in mijn lijf. De laatste weken is het verrassend in het bos. Het weer wisselt zo snel. Zo lopen we in de sneeuw, de week erna in de blupsie, de week daarna in een T-shirtje om daarna weer een paar keertjes in de regen te rennen. Ik heb nog niet eens zo lang geleden op een regenachtige avond op de baan gelopen waarbij mijn hardloopschoenen helemaal doorweekt waren! Bij elke stap die ik zette hoorde ik mijn voeten soppen. De laatste dagen is het juist warm. Lief en ik lopen een nieuw parcours in het bos die ik vorige zomer met mijn trainingsgroep voor het eerst deed. Door het oude bos, over de open heide (helemaal paars in de maand augustus!) en langs een prachtig bosmeer. Bij een oranje zonsondergang waan ik me dan in Afrika. Zó mooi daar!

Met de wedstrijd van tien kilometer in het vooruitzicht wilde ik de afstand van dit parcours eens opmeten. Op zondagochtend de auto in het bos geparkeerd, een app gedownload op de mobiele telefoon, GPS aangezet en ons zondagse rondje gelopen. Met het mobieltje in mijn zak. Blij dat ik de afstand eens opgemeten heb! Het blijkt precies zeven kilometer te zijn. Dat valt me tegen. Nu lopen we meestal vanaf het begin van het bos en dus mogen we er wat meters bij optellen. Als ik hetzelfde parcours vanaf onze voordeur loop dan is het precies tien kilometer. Dat heb ik wel eens in m’n uppie gelopen. Dus ik kán een afstand van tien kilometer lopen. Een geruststelling. Nu moet ik van mezelf tijdens de intervaltraining op de baan meer mijn best gaan doen, want de snelheid mag nog wel wat omhoog vind ik. En dat vindt mijn trainer trouwens ook. Ik loop op de baan altijd op m’n gemakje. Lekker naast iemand waar het makkelijk mee kletsen is. Ik zweet ook nooit na de training. Hijgen doe ik al helemaal niet! Ik heb me voorgenomen een tandje bij te zetten. Toch merk ik dat door de training mijn uithoudingsvermogen enorm verbetert. Ik loop tegenwoordig met gemak de dubbele afstand van een jaar geleden. Nu de snelheid nog een klein beetje verhogen... De wedstrijd in mei is een stok achter de deur. Ik heb een doel voor ogen. Ik denk aan al het publiek langs het parcours. Ik denk aan het voldane gevoel dat ik zal hebben als ik het uitgelopen heb. Nu de zomertijd weer begonnen is zijn de trainingen gelukkig weer naar het bos verplaatst. Het begint weer te kriebelen. Veel fijner om in de natuur te trainen. Het schijnt dat de verkoopcijfers van hardloopschoenen nu omhoog schieten. De afgelopen maanden zei ik elke woensdagavond op de atletiekbaan tegen mezelf dat alles beter is dan een avond op de bank hangen voor de TV. Dat hield me op de been. Ik heb mezelf een schop onder m’n kont gegeven. “Even iets actiever aan de intervaltraining meedoen, meissie!”. Ik ben vandaag een jaartje ouder geworden. Ik zit fysiek goed in mijn vel. Het leukst vind ik als mensen verrast reageren op mijn leeftijd. “Het is écht waar, ik loop al naar de vijftig!” verdedig ik mezelf. Met heimelijk een triomfantelijke lach op mijn gezicht.