Music, food for love

If music be the food of love, play on.
- William Shakespeare

‘Die artiesten zijn zo gek als een deur!’ gil ik boven de muziek uit naar Maren. We staan vlakbij een geluidsbox naar een live optreden te kijken. ‘Nog véél gekker, mam!’ roept ze terug. De trompettist heeft net, al spelend op zijn trompet, een rondje gelopen door het publiek en om zijn podium heen. Voor hij het podium weer opklimt zet hij de trompet op zijn kin. Handen los. Het publiek juicht. Als het optreden afgelopen is slenteren we met z’n drietjes verder. Mark, Maren en ik. Een paar uurtjes eerder hebben ze me van mijn werk opgehaald. We schuifelden vanaf de winkel voetje voor voetje de markt over die bomvol mensen stond. Verschillende podia met live optredens. De zon schijnt uitbundig over de volle terrassen. Een dame zingt jazz met een prachtige, rokerige stem. Niet ver bij haar vandaan gaan we wat eten. Eenmaal weer op pad blijf ik staan bij een levendige band met zeven bandleden die er écht een show van maken. Ze zingen om de beurt solo, improviseren, dansen erbij in een rijtje en hebben duidelijk veel plezier met muziek maken. Ik geniet. Maren en Mark laten me daar achter en gaan samen een ijsje halen. Een meisje van een jaar of drie danst voor mijn benen. Ik denk terug aan een blues optreden dat wij ooit bijwoonden in de zuidelijke staat Alabama. Sweet home Alabama. Het verschrikkelijk zweterige Alabama…. Waar we een half jaartje woonden in 2002. We gingen toen naar het W.C. Handy Music Festival dat jaarlijks werd gehouden in onze woonplaats Florence. De bands speelden op de ‘koele’ patio van een oude southern mansion. Iedereen was nat van het plakkerige zweet, maar dat maakte niet uit. De muziek die deze zwarte mannen maakten was zo aangrijpend. Anthe was destijds een meisje van vier jaar. Inden was twee jaar. Ook zij waren gegrepen door de ambiance. Ze waren gevraagd om muziek te maken op wasbordjes. Anthe kon niet stil blijven zitten. Ze moest draaien en dansen. En deed dat in het midden van de patio. Recht voor de band! Toen het tijd was voor een pauze vroeg de bandleider een applaus voor “the swinging little missy” en dat was… onze Anthe!

Er is het jaarlijkse Jazz Festival in Breda en ze hadden geen betere dagen kunnen treffen. De laatste dagen van de meivakantie zijn met zon overgoten. Dit vind ik zo geweldig aan mijn werk bij de juwelier. Pal in de stad. Onze deur staat bij mooi weer de hele dag wijd open. De ijscoman staat vlak voor onze ingang. En naast een groepje studenten die óf een krantenabonnement óf een Hello Fresh abonnement aan de man brengen, horen we deze dagen ook vleugen van de live concerten op de podia om de hoek. In mijn lunchpauze loop ik de winkel uit met mijn tosti’s en wordt getrakteerd op een prachtig jazz concert. ’s Avonds gaan Mark en ik met z’n tweetjes de stad in. We treffen het. We hebben twee zitplaatjes en genieten van een geweldige Spaanse jazz band met veel blazers en een zangeres. Later lopen we nog langs wat andere podia. Toen we met z’n tweetjes voor een podium stonden dacht ik terug aan onze allereerste date. September 1987….We gingen samen vanuit Heerhugowaard naar het Jazz Festival in Alkmaar. Samen op één fiets. Ik voorop de stang. Bij aankomst had ik nauwelijks nog bloed stromen door één been. Wij, onwennig samen, in drukke barretjes dicht tegen elkaar aan gedrukt. Soms dansend. Alweer bijna dertig jaar geleden. En zie. Daar staan we nog steeds samen bij elkaar naar jazz muziek te luisteren op een festival. Alsof de tijd heeft stil gestaan. We zijn wéér op de fiets naar het festival gekomen. Dit keer op twee fietsen die heel burgerlijk in een fietsenstalling zijn gestald. We hebben ondertussen samen de wereld over gezworven. Thuis hebben we drie grote dochters. Twee daarvan reizen al zelfstandig over de aardbol. Wie had dat destijds in Alkmaar kunnen vermoeden? Toen we elkaar die avond voorzichtig probeerden te leren kennen terwijl we genoten van swingende muziek. Music, the food for love.