Verkreukeld verbonden

Onvoorwaardelijke liefde begint als we ons ontdoen van de verwachtingen en voorstellingen die we van elkaar hebben.
- G.G. Jampolsky

Ik sta te hakkelen met mijn Spaanse woorden. Susana kijkt mij aan met tranen in haar ogen. Ze gaat ook op staan van de ontbijttafel. Nu staan we tegenover elkaar. Zij veel kleiner dan ik. We zijn deze zondagochtend in de immens grote tuin van Susana en Luis. We hebben een gezamenlijk ontbijt met onze gezinnen. Een soort afscheid. Maar ook weer niet. We zien elkaar gelukkig nog vaak de komende twee maanden. Het is eigenlijk een bedankje voor wat Luis en Susana allemaal voor ons gedaan hebben de laatste drie jaar. Dus sta ik te stuntelen met mijn onvoorbereide dankwoord. We omhelzen elkaar en ze fluistert in mijn oor “Je hebt toch niks voor me geschilderd, hè?” Ik geef haar de doos met de canvas erin. Een foto van ons saampjes in de bergen. Bij een stilte retraite. Allemaal uitgetrokken schoenen om ons heen. Luis vraagt me aan tafel of ik nog één keer het verhaal wil vertellen hoe ik Susana destijds ontmoet heb. Ik geef toe dat het een bijzonder verhaal is. Sommige dingen moeten zo zijn. Dit moest zo zijn. Helemaal verkreukeld met een stijve nek van de verhuisstress en een zeer pijnlijke heup sta ik drie jaar geleden aan de deur van Susana’s yoga studio aan te kloppen. Ze is er niet. Ze is op reis door Kenia, vertelt de bewaker. Ik kom een paar weken later terug. Ze maakt me meteen duidelijk dat ik discipline moet hebben om dagelijks naar de lessen te komen. Ik kom trouw elke dag, maar ik zie nooit andere studenten. Ik durf haar er niet naar te vragen. We werken aan mijn lijf en aan mijn psyche. De pijn in mijn heup verdwijnt als sneeuw voor de zon. Na zo’n zes weken volledige aandacht van Susana voel ik me heerlijk in mijn vel. Ik durf haar nu ook te vragen waar de andere studenten blijven. “Maak je geen zorgen. Jij hebt nu al mijn attentie nodig. Alles loopt zoals het moet lopen.” De weken erna druppelen de andere studenten binnen en vult de yoga groep zich. Susana en ik zien het als een wonder. Ik had haar nodig en zij kon er volledig voor mij zijn. Ook in de jaren die erna volgen. Ik denk aan het herstel van mijn long embolie. Ik denk aan het herstel van mijn beenmerg. Ik denk aan mijn herstel na de embolisatie. Ik denk ook aan het hervinden van balans in mijn bloedwaarden. Yoga, meditatie en klankschalen helpen enorm bij zelfheling. Vlak voor we terug keren naar Nederland is mijn lijf helemaal gezond. Ik vertel dit verhaal vaker. Susana is er trots op. Ik ben trots op haar. Ik bewonder haar om haar bijzondere eigenschappen. Ook al wonen we straks duizenden kilometers uit elkaar. In ons hart zijn we altijd verbonden.

Ik sta helemaal achterin de grote supermarkt te sjorren aan een mega pak closetrollen. Ze staan hoog tegen de wand opgestapeld en ik heb één pak nodig. Ik probeer met twee handen en op mijn tenen er een uit de stapel te krijgen. Dan begint er een medewerkster van de supermarkt heel rap tegen mijn rug te praten. Ik voel me betrapt. Ze zegt vast dat ik het niet zo mag doen. Ik draai me om. Ik vraag haar om het nogmaals te herhalen en dan pas begrijp ik dat ik naar buiten moet. Ik moet mijn volle kar laten staan. Ik hoor nu pas het alarm door de winkel schallen. Ik zie helemaal niemand meer in de winkel. Overal staan verlaten boodschappenkarren. Ik versnel mijn pas en zie bij de kassa’s half lege karren en halfvolle banden. Iedereen is plots weg! Bij de voordeur is het alarm oorverdovend. Er staan mannen met gele pakken aan. Reflecterende strepen op hun pak en een helm op. Als ik de schuifdeur uitloop zie ik alle klanten en medewerkers op de parkeerplaats verzameld staan. Kijkend naar mij. Die domme buitenlandse die het weer niet meteen begrepen heeft… “Een aardbeving”, denk ik. Het blijkt een nationale oefening te zijn. Dit heb ik al eens eerder meegemaakt. Een paar jaar terug toen ik bij de kapper zat. Mijn haar helemaal in aluminiumfolie gevouwen. Het was mijn eerste simulatie en ik dacht dat ze me in de maling namen. Ik voelde me heel ongemakkelijk buiten op het verzamelpunt. Meerdere malen per jaar bootsen ze in México een aardbeving na. Op scholen, in bedrijven en kantoren en op openbare plekken. Dat is écht nodig. Er komen hier herhaaldelijk best hevige aardbevingen voor. Met alle gevolgen van dien.