Fiesta met tranen

Vaarwel! Vaarwel! ’t Verdriet van het afscheid nemen is zo zoet, dat ik ’t vaarwel herhaal tot d’ochtend ons begroet.
- Romeo en Julia

Wij vonden haar natuurlijk de mooiste graduate van de avond. In haar bloedrode prom dress liep ze vol zelfvertrouwen rond. Op heel hoge hakken. Ze wist vooraf precies wat haar jurkontwerp moest zijn. De kleur en de stof. Voor haar vertrek naar Europa was de jurk af. In Venetië had ze er een ketting met serpent-hangertje bij gekocht, en een knalrode lippenstift. Voor het feest ook nog een bezoek aan de kapper gebracht. Dicht bij zichzelf gebleven in haar keuzes. Met rechte rug en een lach van oor tot oor liep ze rond op deze avond met tientallen andere graduates en honderden familieleden. Dezelfde ochtend had ze haar officiële ceremonie gehad. (zie ons fotoalbum) In toga. Op de universiteit. Ze kreeg een groot applaus van het publiek toen ze op het podium geroepen werd voor een prijs. Ze had de hoogste score van dit jaar gehaald met de Engelse taal test. Glimmen van trots. Het grote moment als alle graduates hun hoofddeksel de lucht in gooien. Een filmisch moment… Nu stonden Mark en ik hier tussen. Onvergetelijk. Tranen. Hier in México houden ze enorm van ceremonies en feesten. Dat hebben we deze dag gedaan. Een geweldige dag. Eén met een gouden randje. En veel fotografen. Onze oudste kind gaat een nieuwe fase van haar leven in. Wij ook. Voor haar is alles nieuw. Voor ons ook. Ze heeft de hele avond en nacht gedanst. Met al haar vrienden. Ze genoot deze magische avond. Wij ook. In deze grote danszaal met kroonluchter. Net terug van haar Europareis. Een dikke jetlag. Haar hoge hakken verruild voor gympies. Haar diploma op zak. Met haar toekomst uitgestrekt voor zich. Niet aan de Erasmus. Ze heeft nog zóveel andere mogelijkheden. Ze heeft er zin in. Bij binnenkomst zagen we veel gasten met dozen vol tequila, rum en Bailey’s binnen komen. Ze gingen uit hun dak deze nacht. Qua drank én qua kleding. Iedereen was super feestelijk in avondkleding gekleed. Jong en oud dansten samen op de dansvloer. Hip en salsa. Precies zoals de Mexicanen zijn. Modern én traditioneel. Speeches. Dankwoorden. Opening met een vader-dochter dans, of moeder-zoon dans. Heel speciaal. Wat een mooie eerste keer voor ons. Wat bijzonder. Wat dankbaar zijn wij dat we deze dag hierbij mochten zijn.

Deze dagen zijn een aaneenrijging van afscheid momentjes. Grote en kleine momentjes. Vanmorgen was een bepaald groot afscheidsmoment voor mij. Ik had mijn close friends uitgenodigd voor een ontbijt. In een heel fijne patio in de stad. Na mijn yoga les toog ik er heen. Er waren al wat vriendinnetjes gearriveerd. De lange tafel vulde zich niet lang daarna. Ik schoof zo nu en dan naar een andere stoel waardoor ik echt met een ieder van hen tijd heb kunnen doorbrengen. Mijn vriendinnen hadden iets heel bijzonders voor me gemaakt. Voor onze hippie bus. De toespraak was mooi en tranen trekkend. Onze VW bus wordt door ons heel naturel ingericht en geverfd. Alles in beige en grijs tinten. Zoals in Nederland gewoon is. Geen knaloranje of appelgroene bus zoals je ze hier op straat ziet. Om die reden hebben mijn vriendinnetjes een slinger van Mexicaanse gekleurde stof gemaakt. Vrolijk en héél persoonlijk. Iedereen heeft er een wens opgezet. Deze Mexicaanse slinger komt in onze Mexicaanse camper te hangen. Tranen vloeiden... Toch was het nog geen ultiem afscheid, gelukkig. Ik zie iedereen nog op het schoolplein, op yoga les en op gezamenlijke afspraakjes. Een roerend afscheid mag echter niet te lang duren vind ik, anders wordt het voortdurend minder gemeend. Ik wil niet murw worden van het afscheid nemen. Zo is het al goed.