Thuisgevoel

The ache for home lives in all of us. The safe place where we can go as we are and not be questioned.
― Maya Angelou

Mijn Bredase vriendin heeft onlangs een huis gekocht. Vlakbij bij ons huis. Over Skype praten we erover. Ze zegt me dat ze zich in haar tijdelijke huurhuis nooit écht heeft thuis gevoeld. Ze vraagt me of ik dat herken. Eigenlijk niet. We wonen nu bijna drie jaar in ons gehuurde huis met jungletuin vol kolibries, één eekhoorntje, buidelratten en honderden salamanders en muizen. Op de achtergrond het gekrijs van papegaaien en soms het ruizen van de rivier. We voelen ons er thuis. Ik kom er écht thuis. Een gevoel. De lichtinval, onze meubels, de vazen met bloemen en alles wat we hier meegemaakt hebben. Goede dingen en slechte dingen. Wanneer voel je je ergens thuis? Wat is eigenlijk een thuisgevoel? Allereerst betekent dat voor mij de vertrouwdheid. De geuren en geluiden rondom en in ons huis. De weg kennen. De gezichten uit de colonia kennen waar we wonen. Ook die van de groenteboer en de straatventer waar we verse sap kopen. Thuisgevoel is ook gerelateerd aan veilig voelen denk ik. En comfort. Ik vind het heerlijk om hier thuis te komen. Vooral doordeweeks als ik lekker even een uurtje het huis voor mezelf heb. Het is een gevoel. Het antwoord op de vraag “Waar kom je vandaan?” is ook een gevoel. Waar kom ik vandaan? Ik ben geboren in Haarlem. Ik heb er welgeteld de eerste zes weken van mijn leven gewoond totdat we verhuisden naar de stad Groningen. Mijn vader vond daar een baan bij Wolters Noordhoff. Ik heb niet zoveel gevoel bij Haarlem. Mijn opa en oma woonden er. Mijn familie woont er ook in de buurt. Ik voel me er echter niet thuis. Ik weet er nauwelijks de weg. Ook al heb ik er al mijn rijlessen gevolgd en heb ik daar mijn rijbewijs gehaald. Groningen voelt meer thuis misschien. Alhoewel ik deze studentenstad alweer voor mijn tiende verjaardag verliet. We vertrokken naar zo’n kale nieuwbouwwijk in West-Friesland. De helft van mijn nieuwe schoolklas praatte plat Amsterdams. Mijn Gronings dialect raakte ik snel kwijt. Misschien dat ik daarom ook geen thuisgevoel heb bij Groningen. Ik versta het taaltje niet meer… West-Fries heb ik nooit willen praten. Een Amsterdams accent ben ik echter nooit helemaal kwijt geraakt. Nog steeds wordt mij in Breda gevraagd waar ik vandaan kom. Meteen is duidelijk dat ik geen zacht Brabantse tongval heb meegekregen. “Waar kom je vandaan?” is dus een moeilijke vraag voor mij. Hier in México is het antwoord heel simpel. Ik kom uit Nederland. Ik heb gestudeerd in Amsterdam en ik ben er ook getrouwd. Heel eenvoudig. Heel goed te begrijpen voor een Mexicaan. Ze hebben er een beeld bij. Ik héb ook wel een thuisgevoel in Amsterdam. Ik heb er tien jaar doorgebracht. Allereerst aan de universiteit en vervolgens mijn eerste baan en ons geweldige benedenhuis met tuin. Het meeste gevoel heb ik toch in Breda. De stad waar we neergestreken zijn toen we met twee dochters terug kwamen uit het buitenland. De stad waar Maren geboren is. De stad waar we al meer dan twaalf jaar een heel fijn huis hebben. Ook al wonen we er nooit zo erg lang. In Puebla zullen we wellicht langer wonen dan waar we ooit gewoond hebben als gezin. Thuis.

Een doorsnee vrijdagmiddag. Inden is om vier uur de bioscoop ingelopen met vier vriendinnen. Ze kijkt voor de tweede keer de film Cinderella. Ze is uit school meegereden met een vriendinnetje. Mark zit om dezelfde tijd eíndelijk achter zijn bureau om aan zijn afscheidsbrief te werken. De laatste dagen is het erg druk geweest op zijn werk. Het afscheid van zijn overleden collega uit Nederland kan echter niet wachten. De brief aan de nabestaanden moet nú geschreven worden. Mark's tekst zal voorgelezen worden tijdens de crematie. Maren en Dayra zitten op dát moment bij ons thuis op Maren's bed nageltjes te lakken. Op hetzelfde moment dansen Anthe en ik beneden in de keuken op de grootste hit van Kiss. I was made for loving you. We zijn samen een Hollandse boterkoek aan het bakken. De boterkoek staat al in de oven. Het is precies half vijf als Maren en Dayra overstuur de keuken binnen komen rennen. We hebben ze niet horen gillen boven. De muziek stond te luid. Er was een aardbeving toen ze boven op het bed zaten! México schudde! Mijn telefoon rinkelt. Het is Mark. We moeten meteen buiten in de tuin gaan staan. Hij staat ook met al het personeel buiten. Mijn telefoon gaat weer. Inden meldt dat ze buiten het winkelcentrum staat met al het winkelend publiek en de bioscoopgangers. Er zijn speciaal aangewezen veilige verzamelpunten. Het duurt een half uur voordat op Mark’s fabriek eindelijk het sein 'veilig' gegeven wordt en iedereen weer naar binnen mag. Mark is een half uur kwijt die hij geconcentreerd aan zijn brief had willen besteden. Na een kwartier mag Inden terug naar de bioscoopzaal. De film is gewoon doorgelopen tijdens de beving. Na een paar minuten wordt de film gelukkig een half uurtje terug gedraaid. Ik sta in de tussentijd met Anthe, Maren en Dayra tussen de bananenbomen in onze tuin. Anthe en ik hebben gek genoeg helemaal niks gevoeld. We stonden te zingen en te springen in de keuken. Tóch had de trilling een sterkte van 5,5 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag veertig kilometer van onze stad. In de hoofdstad werden de schokken ook gevoeld. De kantoren stroomden leeg. Iedereen rende de straten op. Na tien minuten zonder naschokken ga ik met de meiden weer naar binnen. We spreken af onder welke deurposten we gaan staan als er een naschok komt. Ik stuur een 'app naar mijn Nederlandse vriendin. Haar eerste beving in México. Ze heeft het compleet gemist. Ze baalt. Ik kan haar geruststellen. Elk jaar in maart worden we op een aantal aardbevingen getrakteerd. Ze kijkt er nu al naar uit.