Lichtvoetig

In our country we call this type of mother love, teng ai. My son has told me that in writing it is composed of two characters. The first means pain; the second means love. That is a mother's love.
― Lisa See

Een Mexicaanse moeder rent op haar hakjes voorbij over een stoep die schots en scheef ligt. Aan iedere hand trekt ze een kind voort die op zijn beurt weer een hippe ZÜCA rugtas voortsleept. Bij zo’n beeld lopen de tranen over mijn wangen. Het is twee minuten voor acht en de deur van school sluit onherroepelijk over twee minuten. Ze doet zó haar best om haar kinderen op tijd binnen te krijgen! Ik herken mezelf. Ik heb net een minuut geleden onze jongste afgezet op de hoek van de straat. Zenuwachtig zat ze op de achterbank. Kriebel in haar buik. Sportoutfit aan. Rugzak met wieltjes, fles water onder haar arm en een lunch tas onder haar andere arm. Ze moest de grote parkeerplaats van school over rennen om op tijd de schooldeur binnen te glippen. Ik kon haar niet nakijken. Alleen hopen dat ze hard genoeg gerend had. Ik moest namelijk meteen doorrijden. Toen ik een minuutje stopte om haar uit te laten stappen stonden de auto’s achter mij al te toeteren. Sinds kort is de zomertijd ingegaan op school. In de winter mogen ze een half uur later starten zodat de kindertjes het niet te koud hebben zo vroeg in de ochtend. Dat was heel relaxt. Vaak lazen we samen nog even uit Lena Lijstje. In mijn geparkeerde auto. Of we deden haar haar nog even. Nu is het zó druk op straat vlak voor acht uur dat het geen doorkomen aan is. Stress! We hebben gewoon wat meer tijd nodig om te wennen aan het nieuwe regime. Daarnaast is oudste dochter met examens begonnen. Ze rijdt nu ook met ons mee. In de ochtend. Ook mijn middagrondje is totaal in de war. Anthe belt elke dag op een vreemde tijd dat ze opgehaald kan worden. Dat lukt me bijna nooit. Ze moet altijd wachten. Als ze erg lang moet wachten mag ze naar de Starbucks lopen en daar wat gaan drinken. Ik bel haar als ik bijna bij de grote doorgaande weg ben waar ze in de berm moet gaan staan. Ik rijd bumper aan bumper over deze weg. Als ik oudste in het vizier krijg sein ik even, gooien we de zijdeur open en stapt ze vliegensvlug in. Dat lukt tot nu toe nog altijd. Vervolgens rijden we rustig verder tot aan de grote fontein waar we op de rotonde af kunnen slaan om in normaal tempo naar huis te rijden. Je kunt niet te lichtvoetig denken over de verantwoordelijkheid van een chauffeuse!

Lichtvoetig mag je ook zeker niet denken over de feestelijkheden rondom de diploma uitreiking van oudste dochter. Over drie maanden studeert ze af op haar Amerikaanse school. Dat heeft heel wat voeten in de aarde. Vóór haar diploma uitreiking gaat ze namelijk ook nog drie weken door Europa treinen. Daarom zijn we al een beetje begonnen met de voorbereidingen voor de officiële ceremonie. In de ochtend zal ze haar diploma krijgen uitgereikt. De studenten dragen een toga over hun formele kleding en zoals iedereen wel eens heeft gezien zullen ze na de ceremonie hun hoed in de lucht gooien. Dezelfde avond vindt er een heel formeel diner-dansant plaats waarbij de ouders ook aanwezig zullen zijn. Een tijd terug hebben we al heel keurig entreekaarten hiervoor besteld. Tot deze week heb ik daar verder geen aandacht meer aan besteed. Totdat mijn vriendin terloops liet ontvallen dat ze een lange feestjurk laat maken voor deze avond…. Túúrlijk zijn we voor oudste dochtere al flink bezig met haar droomjurk voor prom night. Ze heeft een ontwerp en kleur uitgekozen. We hebben een naaister gevonden die de jurk gaat maken zoals dochterlief het in gedachten heeft. Maar dat ik…. dat ik dus óók zo’n jurk aan zal moeten trekken…daar heb ik nooit aan gedacht! Ik ben lichtelijk in paniek. Ik wil helemaal niet zo’n lange jurk! Het is tenslotte de avond van onze oudste. Zij is het middelpunt. Ik heb nog een krijtstreep herenpak in mijn kast hangen uit de tijd dat ik accountmanager was bij een groot internationaal bedrijf. Tot mijn groot genoegen zit het pak nog als gegoten. Dochterlief keurt hem echter resoluut af. Er zitten schoudervullingen in het colbertje. Als ik eens kritisch in de spiegel kijk zie ik het ook. Het grijze herenkostuum oogt ouderwets. We hadden haar nog niet eens toen ik het herenpak in de Rotterdamse koopgoot aanschafte. Dat moet bijna achttien jaar geleden zijn… Ik schiet nog wel wat boetiekjes binnen. Trends komen en gaan. Ik zal er op uit moeten. Ik zal een feestelijke en formele jurk moeten vinden voor mijn eerste ‘prom night’!