It was us!

The sea, once it casts its spell, holds one in its net of wonder forever.
- Jacques Yves Cousteau

“It was us!” zei gids Noe tegen mij op de boot. Een paar uur eerder op de kade vroeg ik hem of we op zoek gingen naar walvissen. Hij sprak staand, vanaf een bankje aan de wal, onze groep passagiers toe. Hij repte geen woord over walvissen. Wij hadden deze boottocht voornamelijk geboekt vanwege de walvissen. Natuurlijk is een middag op een bounty eiland aantrekkelijk. Zelf zocht ik meer het avontuur in de grote walvissen zoektocht. De bultrug walvissen zwemmen, paren en baren hun jongen hier vanwege het warme zeewater. Ik stapte uit de rij wachtenden en sprak Noe aan. “We gaan toch zeker walvissen zoeken?” vroeg ik hem. Mark en de meiden zuchtten al bij voorbaat toen ik de rij uitstapte. Noe antwoordde echter dat we een kleine omweg zouden kunnen maken in de hoop een walvis te zien. “Maar...”, zei hij ”gisteren had ik ook geen walvis gezien.” “Let´s keep our fingers crossed then” zei ik hem en we hielden allebei onze vingers gekruist tegen elkaar. En óf we walvissen tegen kwamen! We kregen een hele show van mannetjes die uit het water sprongen met hun imponerende lijf en die met hun typische zwarte staarten spatten. Prachtig en zeer indrukwekkend. Ik was zo dankbaar. Tranen in mijn ogen. Noe kwam naar me toe. “It was us!” riep hij opgetogen. Ik denk dat ook graag. Mark bevestigde dat als ik op de kade niet uit de rij gestapt was, we niet op jacht waren gegaan. Wie weet. Ik herinner me nog levendig dat we dezelfde bultrug walvissen in New England gezien hadden. Ze zwemmen namelijk elk jaar van Canada naar México. Op die dag in juli, zo´n vijftien jaar geleden, namen we peuter Anthe mee op een zeeboot. Toen de walvis met onze boot ging flirten riep Anthe opgewonden “Grote vis! Grote vis!” als hij weer een sprong maakte. Ik was hoogzwanger van Inden. Ik rende van de ene kant van de boot naar de andere met mijn camera in de hand. De walvis zwom rakelings langs onze boot. Je kon de schelpen rondom zijn bek gehecht, tellen. Hij zwom ook heel speels onder onze boot door. En ik maar hobbelen met mijn zware buik. De zonnige middag die hier in México volgde op strand Las Caletas was heerlijk. Opgewacht door een lunchbuffet en daarna een fotomoment in het junglegroen met een papagaai, slang, aap of een valk. Kayakken, op een boogieboard peddelen, snorkelen, in een opblaasbare band dobberen of op een vlonder op de golven wiegen. Best paradijselijk. Vooral met de gezegende ontmoeting met de bultrug walvissen in mijn zak!

Op de laatste vroege ochtend van 2014 vertrekken Mark en ik saampjes achter in de laadbak van een oude truck. We rijden een stukje de bergen in. Na het klimmen over zanderige paden stopt de truck en horen we de eerste papegaaien. In de bomen, rondom hun nesten, zien we de prachtig felgekleurde vogels. Hun typische kleuren zoals rood, blauw, groen en geel vallen goed op in het gebladerte van de jungle. Het tweede deel van onze reis logeren we hier aan de rand van de jungle. Niet eens zo ver van de kust. Aan een rivier. Ruim een uur rijden van kustplaats Puerto Vallarta. De eigenaresse kookt elke dag organisch voor ons. Er hoort een organische boerderij bij ons villa-hotel. Alle desserts, jam en fruitdrankjes zijn puur en suikervrij. Heerlijk. Genieten. Vanuit dit plekje rijden we door de bergen naar een maagdelijk wit en verlaten strand. Óf we pakken de watertaxi van Diario die ons naar een mooi strandje brengt. Een keer worden we met een lancha op het strand afgezet en lopen we omhoog. Een paar riviertjes doorstekend tot aan een waterval. Daar waden we in de koude lagoon tussen de visjes. Alleen. Terug op het strand lopen we een klein stukje bij de pier vandaan en komen we terecht bij een eenvoudige restaurantje aan het strand. Een middag loom onder een parasolletje. Een kayak die Mark en Maren mochten gebruiken op zee. Een andere keer zijn we op een kilometers lang spierwit strand waar nauwelijks mensen komen. Waar wat tentjes onder rieten afdakjes staan waar verdwaalde hippies overnachten. We eten kokosgarnalen of gefrituurde vis met taco´s en drinken limoenwater. Junglegroen tot aan het strand. Ik vind dat het mooiste wat de natuur ons kan geven. Tropisch groen gebergte reikend tot aan het maagdelijk witte strand. Smaragdgroen zeewater. Een dramatisch kleurspel. México kent onwaarschijnlijk veel magische pittoreske plekjes. Wat een voorrecht om juist hier met je gezin het oude jaar te mogen uitluiden. Drijvend op de golven vooruit starend op de ruige Sierra Madre achter het lege strand. Geluk voelen. Dit gevoel proberen vast te houden in het nieuwe jaar. Net als mijn nieuwe bruine kleurtje.

Puerto Vallarta – 31 december 2014