Veelbelovend en hoopvol

Waar het op aankomt in het leven is de inhoud van ons hart en niet onze positie of verworvenheden.
- Gerard Jampolsky

Precies vijftig adolescenten in galajurkjes of een donker pak. Precies vijftig tieners lopen deze avond in gala gekleed rond. De meisjes met een jurk niet korter dan een hand boven de knie. De jongens met een rode stropdas. Heel formeel. Zoals het México betaamt. De reden dat we vanavond op school zijn is de inauguratie van onze oudste dochter. Haar cijfers waren vorig jaar danig hoog dat ze toegelaten is tot de Sociedad de Honors van haar Amerikaanse School. Een ceremonie met veel toespraken en het aansteken van kaarsen. (zie ons fotoalbum) Ze is toegetreden tot de toplaag van de school qua schoolprestaties. En dat werd ons én de kandidaten zeer duidelijk gemaakt. Heel overtuigend. Deze jonge mensen die in het voorjaar zullen afstuderen behoren nu al tot de 15% van Méxicanen die zich in de bovenste laag begeven. Zij zijn de toekomst van México! Deze tieners in hun jurken en kostuums op het podium gaan het verschil maken voor hun land dat in ontwikkeling is. Er wordt duidelijk gemaakt dat maar zes op de honderd kinderen die arm geboren zijn in México een stapje omhoog kunnen maken door scholing. Daarentegen vallen er volgens de statistieken drie van de honderd terug. Met andere woorden: deze veelbelovende kinderen gaan het maken. Er wordt ze op het hart gedrukt te blijven investeren in het aanleren van nieuwe talen ookal zijn al deze kinderen op de Amerikaanse School al minimaal tweetalig. Ze worden aangespoord boeken te blijven lezen zodat ze een mening kunnen vormen. Ik zie het nu: alle pubers op het podium zijn geen doorsnee Mexicaanse kinderen. Er zijn denk ik twee of drie donkere kinderen en de rest is blank. Hoe duidelijk is te zien dat de blanke, rijke kinderen uit Puebla deze kans hebben gekregen? Deze jongeren gaan aankomende zomer allemaal studeren. Velen van hen in The States. Anderen aan de beste universiteiten van México. Onze dochter is Europees en deze voordracht is maar gedeeltelijk van kracht voor haar. Zij is natuurlijk niet de toekomst van México, maar wél haar eigen toekomst. Ze spreekt drie talen vloeiend, leest onwaarschijnlijk veel boeken per jaar en is de jongste van school die gaat afstuderen komend jaar. Ze heeft de luxe van een extra jaar aan een universiteit hier in Puebla met een studie naar keuze. Na dat gap year zal ze als achttienjarige in Maastricht gaan studeren. Al deze kinderen op de inwijding vanavond hebben een veelbelovende toekomst. Ik gun het deze ambitieuze jongeren. Ik gun het hun ouders. Ik gun het de school. Ik gun het México.

Telmex is een immens bedrijf hier in México. Telmex staat voor Teléfonos de México. Het telefoonbedrijf dus. Carlos Slim, de eigenaar, is een Mexicaans zakenman. Hij was tot voor kort de rijkste mens ter wereld. Carlos Slim heeft het grootste deel van zijn fortuin te danken aan zijn concern Telmex. Ik ben bang dat wij ook al meer dan twee jaar bijdragen aan zijn fortuin. Telmex heeft ons destijds een pakket aangesmeerd dat veel te uitgebreid is voor ons en we betalen de hoofdprijs. Het is écht het duurste pakket dat ze aanbieden. We mogen onbeperkt bellen binnen México. We hebben een superlaag tarief om naar The States te bellen. Allemaal onnodig. En zeer recentelijk kwam ik erachter dat we elke maand kennelijk 100 gratis minuten hebben om naar een mobiel nummer te bellen. Nooit eerder geweten! Naast dit super-de-luxe pakket betalen we ook nog eens het hoogste bedrag voor een hoge internetsnelheid. De grap is dat ons internet tot voor kort juist heel traag was. Ik kon geen aflevering van uitzendinggemist.nl kijken zonder dat het beeld minimaal vijf keer stil stond. Onlangs ben ik maar weer eens gaan klagen bij Telmex. Het hielp. We kregen glasvezels aangelegd in plaats van internet via de kabel. Daar hoort ook een nieuw modem bij. Het internet is sindsdien als de bliksem zo snel. Heerlijk! Als je nu denkt dat we gelukkig zijn? Dan is het antwoord nee. Het nieuwe modem is namelijk aan de buitenmuur geplaatst. Het bereik is tien meter, dus de meiden hebben geen internet op hun slaapkamer. Ook in de huiskamer is geen bereik meer. In de eetkamer kan ik aan de eettafel mijn arm uitsteken en dan pakt mijn telefoon net een signaaltje op. Deze week ben ik dus tóch maar weer met lood in mijn schoenen naar het kantoor van Telmex gegaan. Voor niks. Ik moest thuis een 1-800 bellen en na precies 55 minuten aan de telefoon gezeten te hebben en zeker veertig keer dezelfde vraag beantwoord te hebben kreeg ik als advies om naar het kantoor te gaan. Ik was in staat de man door de telefoon te trekken! Terug op hun kantoor ben ik boos geworden en werd ik doorverwezen naar de manager. Deze zeer vriendelijke meneer heeft me beloofd dat het modem naar het midden van ons huis verplaatst zal worden. Helaas bleek dat na de komst van een monteur helemaal niet te kunnen. Daarentegen moest ik van hem een apparaatje kopen. De monteur heeft het twee dagen later geplaatst in huis. De vele uren wachten op hem neem ik maar voor lief.