Voordeur wagenwijd open

Je moet het lichaam verwennen, anders heeft je ziel geen zin om erin te wonen.
- Winston Churchill

Prrt… Prrt…. Meer geluid maakt mijn Jeep niet als ik wil starten. Het is iets over half zeven in de ochtend. De zon komt net op. Alle drie de meiden zitten in mijn auto en we moeten opschieten. Ze moeten om de beurt op school afgezet worden. Ik zie in een flits de tuinman van de buren in het schemerlicht voorbij lopen. De tuinman weet zeker dat mijn accu vies is en daarom geen contact maakt. Ik haal water, zeep en papieren doekjes van binnen. Ik laat de voordeur nog even open staan. De tuinman gebruikt zeker een kwartier van mijn kostbare tijd om de accu schoon te maken. Het was nutteloos. Ik wil de accu van een andere auto gebruiken om de mijne op te laden. In alle huizen om ons heen is het nog donker. De buren zijn zo vroeg nog niet op. Toch klop ik aan en krijg ik een autosleutel van de buurvrouw - in pyjama gekleed en verscholen achter de voordeur. De tuinman rijdt haar auto naast de mijne. In één poging start mijn motor. We racen naar school. Onderweg besef ik dat mijn voordeur nog wagenwijd openstaat met de huissleutels er nog in. Crisis! Ik had de poort naar onze wijk in alle haast ook al open laten staan. En het noodlot wil dat ik dezelfde vroege ochtend óók nog te horen kreeg dat er een inbraak was in het huis van een bevriende kennis… Ik zet mijn motor niet meer uit als ik de andere twee afzet. Thuis krijg ik een reprimande van de tuinman, die ook in de beveiliging blijkt te werken. Ik had beter mijn huis moet afsluiten. Hij had op ons huis gepast. Net als ons stoere poesje die heldhaftig in de deuropening zat om niemand toe te laten. Als ik een uur later naar yoga wil rijden: geen energie. De tuinman staat nu een auto te wassen en weer is hij bereid me uit de brand te helpen. Als ik eenmaal op yoga ben probeer ik alle stress te vergeten en vooral niet verder vooruit te denken hoe deze dag moet verlopen. Zonder auto. Zonder Mark. Mark is in Nederland. Na de yoga les start de auto meteen. Er zit nu echter geen snelheid meer in. Mijn Jeep rijdt als een slak! Ik kom Walter tegen op de kruising en hij stapt snel in. Mijn reddende engel. Alweer. Hij sluist me naar een zaakje waar tientallen accu’s opgestapeld liggen tegen de muur. De monteur test mijn accu. Ik heb nog 30% energie. Ik heb geen zin in gezeur en onzekerheid of mijn auto wel of niet start. Ik koop een nieuwe accu. Walter helpt me met de keuze en binnen een kwartier rijd ik weg met een heel krachtige, nieuwe accu. Mét garantie!

Met tranen in mijn ogen lees ik de berichten in de online krant. De intocht van Sinterklaas is wreed verstoord door rellen in Gouda. Negentig demonstranten zijn opgepakt. Diep triest. Een intocht in Groningen afgelast uit angst. Waar halen volwassenen de moed vandaan om dit kinderfeest te verstoren? Tegen de tijd dat ik het filmpje zie waar een huilend jongetje in een rolstoel wordt weg gereden van een opstootje tijdens de intocht, rollen de tranen al over mijn wangen. Hoe ver kun je gaan? Vanuit México lijkt deze ophef zo zinloos. Al eeuwen vieren we dit Hollandse winterse kinderfeest. Al eeuwen zetten kinderen hun schoentjes in de hoop om er iets lekkers in terug te vinden. Alhoewel de eerste meisjes die hun schoen buiten de deur zetten, huwbare meisjes waren die er een muntstuk in terug vonden zodat ze niet als prostituee hun bruidsschat bij elkaar hoefden te verdienen. Wij hebben thuis ook een gepassioneerd schoenzetster. Maren wordt bijna tien jaar. Een leeftijd waarop in Nederland normaal gesproken niet meer blindelings geloofd wordt. In México neemt niemand echter haar rotsvaste vertrouwen weg dat de Sint misschien helemaal niet de heiligman is die ze denkt dat hij is. Wij thuis nemen die illusie al helemaal niet weg. Het is genieten om met haar elke middag uit school even het Sinterklaasjournaal te kijken. Haar twijfel serieus te bespreken of die dakpan nou voor het filmpje scheef gelegd is of dat het écht zo lag. We delen haar verbazing als Piet kennelijk dezelfde plastic zakjes gebruikt als mama in de keuken heeft liggen. We genieten als we haar met zorg aan haar zeer creatieve verlanglijstje vol met kleur en geplakte vormpjes zien werken. Deze weken zijn we thuis helemaal in de ban van het Hollandse Sinterklaasfeest. We gaan zelfs naar de hoofdstad om het feest van de Sint mee te maken die kort México aan doet. Met een glimlach om ons mond kijken we naar ons fantasievolle kind met rotsvast geloof. De verstorende beelden van de intocht van Sinterklaas in Nederland houden we lekker weg bij haar. De Pietendiscussie ook. Haar feilloze geloof laten we nog lekker even onschuldig. Onaangetast.