Tranen

People were created to be loved
Things were created to be used
The reason the world is in chaos
Is because things are being loved
And people are being used

Kippenvel. Het volkslied wordt gezongen door zeker 1500 leerlingen in gala tenue, het orkest speelt, iedereen staat rechtop en houdt zijn rechterhand voor zijn borst. De twee vlaggen worden bijna met militaire precisie aangeboden aan twee leerkrachten. Het Amerikaanse volkslied wordt gezongen na de Mexicaanse en dan houd ik het niet meer. Mijn tranen beginnen op te wellen. Eenmaal per jaar wordt er een grote ceremonie op school gehouden waarbij alle klassen van kleuters tot de bijna afgestudeerden bij elkaar komen. Van piepkleinste peutertjes tot lange, behaarde mannelijke studenten. Er wordt tijdens deze jaarlijkse ceremonie een vlaggenparade gehouden. En dat speelt zich nu voor me af. Ik sta hier met mijn fotocamera in de hand op de binnenplaats van de school en voel allerlei emoties opborrelen. Het feit dat Anthe hier met de Nederlandse vlag paradeert en haar naam omgeroepen wordt door de speakers, “¡Anthe Donelle Rippens de Holanda!”, doet mijn hart vullen met trots. Trots op Anthe die hier volgend jaar als senior zal staan met een stoer knalrood Amerikaans High School jack aan om afscheid te nemen van haar school. Trots dat onze drie meiden hun opleiding hier in het Spaans vervolgd hebben. En overal ter wereld weten te aarden. En toch ook wel trots op onze Nederlandse vlag. Daar heb ik normaal gesproken niet veel mee, maar op zo’n groots officieel spektakel zoals deze ceremonie, het WK voetbal of desnoods het Eurovisie songfestival voel ik trots. En er stromen tranen. Ik voel dankbaarheid. Dankbaarheid dat wij überhaupt hier in México op deze school mogen zijn. Ook nog allemaal in blakende gezondheid. En gelijktijdig dankbaar dat onze wiegjes in Nederland (en de US) mochten staan waardoor wij alle mogelijkheden van de wereld hebben gekregen. We zien hier de enorme verschillen in kansen afhankelijk van je huidskleur of zelfs de kleur van je ogen. De wereld ligt aan de voeten van onze jonge dochters die drie talen vloeiend spreken. Maar ik voel ook pijn in mijn hart voor het naderend afscheid volgend jaar. Afscheid van onze heerlijke tijd in México en tegelijkertijd afscheid van Anthe’s middelbare schooltijd. Van haar kind-zijn. Maandag is ze zestien jaar geworden. (zie ons fotoalbum) Ze gaat over een jaar eerst werken, hard sparen en daarna reizen rondom de wereld. Ons kind! Om daarna aan een (buitenlandse?) universiteit te gaan studeren. Dat betekent ook een beetje afscheid van ons complete gezin met drie meiden. Dat wil ik helemaal niet. Ik wil een muurtje om ons gezinnetje bouwen. Dit gaat allemaal door me heen terwijl ik betraand als toeschouwer aan de zijlijn van dit spektakel sta te kijken. Ik krijg een schouderklopje van iemand, een omhelzing, een begripvolle blik wordt uitgewisseld. Mijn lieve vriendinnen maken het onbedoeld eigenlijk nog zwaarder. Als ik Mark nadien een WhatsApp’je stuur krijg ik een praktisch antwoord terug: ”Gelukkig heb je nog een jaar om aan dit idee te wennen!”

Hartverwarmend. Een bloednerveuze papa met zijn dochter aan de arm. Het zonnetje schijnt door de wolken en we staan voor een geweldig mooi oud kerkje dat van buiten helemaal betegeld is met authentieke talavera tegeltjes. Luis staat op het punt om zijn enige dochter weg te geven voor het altaar. (zie ons fotoalbum) Ana woont in Barcelona en is speciaal met haar bruidegom overgevlogen om de kerkelijke dienst in haar geboorteland te houden. Met haar vader, met ons en met haar familie. En Luis is zo verschrikkelijk nerveus! Hij is maanden geleden van een trapje gevallen en heeft daarbij acht hielbeentjes gebroken. Hij kan nog steeds geen schoenen aan, nog steeds niet lang op zijn benen staan en kan helaas geen langere afstanden lopen. Hij heeft veel geoefend om dit stukje naar het altaar door de volle kerk met Ana aan zijn arm te lopen. In zijn andere hand zijn stok. Mark en ik zijn er heel dichtbij getuigen van, omdat we te laat bij de juiste kerk arriveren - er zijn er meer dan 70 in Cholula! – en daarom bij de ingang van de overvolle kerk wachten. Tijdens het diner geeft Luis een prachtige speech voor het bruidspaar en de bijna driehonderd gasten waarbij hij een quote van Albert Einstein leent die Einstein ooit schreef aan zijn enige dochter. Mark bekijkt het vanuit de ogen van een papa met drie dochters. Luis heeft heel mooie, emotionele woorden voor zijn dochter. Later opent hij de dans met Ana. Zij veel groter dan hem. Hij ziet er breekbaar uit met zijn stok, maar het beeld raakt je. Ze krijgen een groot applaus. Mark en ik genieten van deze grootse Mexicaanse bruiloft . Gehouden op een grote hacienda met een enorme tuin er omheen. Veel vrouwen dragen prachtige lange felgekleurde gewaden. Vrijwel alle dames zijn naar de kapper geweest (ik ook) en dragen hoge hakjes. Er wordt gedanst vanaf vijf uur in de middag tot diep in de nacht. Rond tien uur worden er voor de hooggehakte dames slofjes uitgedeeld. Zo kunnen we weer uren verder dansen op onze blaren. Mark en ik hebben écht genoten van dit uitbundige Mexicaanse feest. En zijn heel opgetogen dat we getuigen mochten zijn van dit belangrijke moment in het leven van onze vrienden Luis en Susana.