Nederlandse? Amerikaanse?

Bran thought about it. 'Can a man still be brave if he's afraid?'
‘That is the only time a man can be brave,' his father told him.
― George R.R. Martin, A Game of Thrones

“Er staan twee politieagenten voor onze deur en ze gebaren naar mij dat ik de deur open moet doen!”, zegt Maren met grote ogen. Deze bewuste zaterdagmiddag vertrok Mark aan het eind van de dag naar de luchthaven. Hij reisde af naar een kasteel buiten Parijs, voor zijn werk. Niet lang na zijn vertrek komt Maren naar me toe in de slaapkamer. Ze vertelt het verhaal over de politieagenten. Ik loop naar mijn raam en zie geen mannen in onze tuin, ook geen politieauto en het grote hek is gesloten. Ik loop naar beneden en open de deur, weer geen mannen te vinden. Ik complementeer Maren dat ze het heel goed gedaan heeft door naar mij toe te komen en niet de deur open te maken. Ik sluit voor de zekerheid de twee balkondeuren die boven open staan. Na dit voorval een kwartiertje te hebben laten bezinken wil ik tóch Mark even bellen. “Moet ik nog iets anders ondernemen, denk je?” Het lijkt Mark beter om onze huisbaas te informeren. Onze huisbaas die een klein stukje verderop woont heeft geen bezoek gehad van politie, meldt hij. Hij ondervraagt onze tuinmannen en zij hebben ook niks gemerkt. Ik vind het alleen maar vreemder worden. Wat doen deze mannen in onze tuin en waarom dragen ze politiekleding en waarom kloppen ze niet op de deur maar gebaren naar onze jongste dochter dat ze deur open moet maken? Als het niet veel later donker wordt zie ik dat onze buren beiden niet thuis zijn. Ik vraag de huisbaas of er bewaking is vannacht bij onze poort. “Vanavond toevallig niet, want hij is ziek.” , is zijn antwoord. Nu begin ik me voor het eerst niet prettig te voelen in ons huis. Het scenario van een slechte film. Ik sluit alle ramen, ik doe de beiden voordeuren op slot met een grote metalen grendel en sluit de gordijnen. We hebben lampen buiten ons huis die aan springen als er iemand in de tuin loopt. We hebben ook een alarminstallatie, die stel ik nooit in, omdat ik me er niet fijn bij voel. Ik weet niet eens hoe dat ding werkt… Ondertussen heeft Mark vanuit het vliegtuig – hij staat nog aan de grond - naar de huisbaas gebeld dat er beveiliging moet zijn die avond. Mark biedt mij aan om eventueel niet naar Parijs te vliegen. Natuurlijk gaat hij wel en dus staat een half uur later Daniel aan de deur. Hij zal in het huisje naast de poort slapen en een rondje maken door de buurt. Kort daarna voegt ook de huisbaas zich bij ons. Ik zie de buren thuis komen en de lichten gaan branden in hun huiskamers. Onze huisbaas weet toevallig dat de tuinman van onze buren in de ochtend als tuinman werkt en in de middag als politieman. Zou hij aan de deur hebben gestaan, met zijn collega? Daniel herinnert zich nu dat hij die bewuste tuinman gezien heeft in bedrijfskleding. Ik voel me al veel beter. De verdachte is dus geen binnen geslopen onbekende. Natuurlijk rest de vraag waarom hij in godsnaam in onze tuin stond en onze dochter gebaarde de deur te openen. Ik word die nacht wakker met knallende hoofdpijn en neem een pijnstiller en maak het voornemen om zelf de volgende dag op onderzoek uit te gaan. De muchacha van de buren overtuigt me dat hun tuinman écht niet op zaterdagmiddag langs is geweest. Dat maakt me weer onzeker. Ik licht de huisbaas hierover in en vraag hem om te checken of er überhaupt een politieauto in onze wijk is geweest. Laat in de avond, ondertussen drie dagen verder, antwoordt hij mij dat er inderdaad een politieauto de wijk in is gereden met twee échte politiemannen erin. Ze waren verdwaald, op zoek naar nummer 25 …

Inden, onze middelste dochter, is geboren in Massachusetts en heeft daarom een Amerikaans én een Nederlands paspoort. Van het verlengen van haar Amerikaanse paspoort die in de maand december verloopt maken we altijd een feestje. Dat is steevast een dagje Amsterdam (of meer) omdat het altijd in de Kerstvakantie gepland kan worden. Het bezoek aan de Amerikaanse ambassade, gelegen aan het Museumplein, is altijd weer indrukwekkend met alle veiligheidsprotocollen. En op die dag worden we er tastbaar mee geconfronteerd dat Inden een Amerikaanse is. En die dag komt maar één maal in de vijf jaar voor, voldoende om het speciaal te laten zijn. Deze keer is Inden’s Nederlandse paspoort echter verlopen en dat is hier in México ook heel speciaal…. Ik kom er echter achter dat er tegenwoordig op Schiphol een balie is van de gemeente Haarlemmermeer waar Nederlanders in het buitenland hun reisdocumenten in orde kunnen maken. Wij zijn in juni een weekje in Nederland, dus dat lijkt me uiterst gemakkelijk. Dat lijkt me in ieder geval makkelijker dan twee bezoeken op doordeweekse dagen aan Mexico Stad om alles te regelen op de Nederlandse ambassade. Ik bezoek de website van de gemeente Haarlemmermeer en het ziet er allemaal duidelijk en eenduidig uit. Ik begin dus met het invullen van de gegevens van onze dochter om een afspraakje te maken. En dan bemerk ik dat ik steeds dieper weg zak in het moeras van de overheidsregeltjes. Inden is geen standaard kind (dat is ze zéker niet, ieder kind is uniek) maar op papier is Inden dat eveneens niet. Ga maar na. Geboren in Massachusetts heeft ze een Amerikaanse nationaliteit en paspoort, maar geboren uit Nederlandse ouders heeft ze ook een Nederlandse nationaliteit. Ze is woonachtig in México en heeft daar een verblijfsvergunning. Al die documenten die hiervoor als bewijs moeten dienen moet ik opzoeken, de nummers invullen op de website, de formulieren scannen en als bijlagen toevoegen. Was ik écht zo naïef dat ik dacht even snel een afspraakje te kunnen maken? Ik krijg steeds langere lijstjes te zien met documenten die ik moet overhandigen op de gemeentebalie op Schiphol. Ik dacht dat México het toppunt was van bureaucratie, maar ik heb eigenhandig ontdekt dat Nederland México met gemak verslaat. Ik heb Inden’s Amerikaanse geboortebewijs nodig met een apostille van een notaris uit Massachusetts. Die heb ik gelukkig nog van een jaar geleden, voor de inschrijving van haar school. Maar helaas… zij willen er één die minder dan zes maanden oud is. Ze willen, omdat Inden minderjarig is, onze originele huwelijksakte die niet ouder is dan zes maanden. Maar ‘let op’ staat erbij, trouwboekjes worden niet geaccepteerd. Hoe kom ik dan aan zo’n recente huwelijksakte, hier in México? Schriftelijke toestemmingen van beiden ouders moeten erbij, want Mark is er niet bij straks op Schiphol. En daarom van Mark een kopietje van zijn paspoort erbij, maar natuurlijk wel met een legale stempel erop van een belangrijke meneer hier in Puebla. Natuurlijk willen ze Inden’s Mexicaanse verblijfsvergunning zien, maar dan wel met de huidige woonplaats erop vermeld en die staat er natuurlijk niet op! Mijn broek is ondertussen al afgezakt. Ik zat even rustig op bed dit op een kleine computer te regelen, maar ondertussen heb ik het hele huis al door gerend op zoek naar officiële documenten, de scanner, de printer, een USB-stickje, etc. Van even rustig een afspraakje aanvragen op het gemeentekantoor is geen sprake meer. Ik ben geïrriteerd, ontsteld en met stomheid geslagen. Maar na een kleine week krijg ik een bericht uit Nederland. De bijgevoegde gescande documenten zijn goedgekeurd!