Niet op komen dagen

“Finally! You're here!"
“Uh....Do I know you?"
“Well, no....But you're here, all the same...”
― Lynn Weingarten

Ze heeft er helemaal geen last van. Dat er maar één meisje is op komen dagen om vier uur. Hier in México worden verjaardagsfeesten bijzonder groots gevierd. En Jan en alleman wordt uitgenodigd. Op Anthe’s leeftijd gaat dat zo: iemand geeft een feestje en nodigt zijn vrienden mondeling uit. Deze vrienden nodigen hun vrienden ook uit. De uitnodiging komt vervolgens op Facebook terecht en zo wordt je feest een geslaagd en vooral drukbezocht feest. Je hoeft dus niet na te vragen aan je vrienden - die je zelf uitgenodigd hebt - of ze wel of niet komen. Je weet immers dat er minstens twee keer zo veel mensen komen als dat je oorspronkelijk had uitgenodigd. En dat wil je eigenlijk ook. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En zo komt het voor dat Anthe wel eens naar een feest gaat waarvan ze de jarige job eigenlijk niet kent, of heel vaag. In Inden’s vriendengroep worden de meisjes dit schooljaar vijftien jaar oud en geven daarom grote feesten die door hun ouders georganiseerd worden. Er hoort een soort bruidsjurkje bij, een DJ of live band en een etentje. Dit alles vindt plaats in een grote feestzaal. En er horen echte officiële uitnodigingen bij. Op Maren’s leeftijd wordt vaak de hele klas uitgenodigd en dat wordt buiten de deur gevierd, meestal een buitenspeeltuin. Sommigen vieren het klein zoals Maren. Maren had afgelopen week vijf vriendinnen uitgenodigd met een ouderwetse uitnodiging op papier. Je hoort verder niet wie er wel of niet komt. Je hoopt maar dat de opkomst meevalt. In Maren’s geval kwamen er uiteindelijk twee vriendinnen niet opdagen. Van één had ik met de moeder contact opgenomen, omdat Antonella op school vertelde dat ze niet zou komen. Het feestje zou om vier uur starten met een verjaardagstaart. Er kwam om vier uur dus één vriendinnetje, Alessandra. Larizza’s moeder belde een kwartier na vieren dat ze een kwartiertje later zou komen en dat werd uiteindelijk bijna een uur. Jimena bleek dus onaangekondigd helemaal niet te komen en één meisje was zó laat dat we door de telefoon maar gezegd hebben dat ze beter rechtstreeks naar de bowlingbaan kon komen. Maren had er gelukkig geen last van. (zie ons fotoalbum) De paar ouders die wel kwamen bleven ook taart eten en zo was het toch gezellig. Paula kwam het bowlingcentrum binnen toen we al een kwartier aan het bowlen waren. De opkomst was dus drie van de vijf meiden. Dat is best een goede opkomst, omdat het meer dan de helft is. Anthe haar feestje, een half jaar geleden, verliep ook zo. Er werd niet afgebeld. Na een uur zijn we maar gaan eten met een groepje van vijf vrienden, want het vermoeden was dat de rest niet meer zou komen. Zo gaat dat hier weet ik inmiddels. Als de opkomst meer dan vijftig procent is dan heb je een geslaagd feest. En dat iedereen een uur te laat binnen komt wandelen is ook normaal. Doodgewoon is ook dat de kinderen een uur later dan op de uitnodiging vermeld staat worden opgehaald. Ik leg me er maar bij neer. Verjaardagscadeautjes zijn ook een verhaal apart. Op Maren’s leeftijd geven ze heel dure cadeaus. Ik sta steeds weer versteld. Alles in een grote cadeautas ingepakt met gekleurd vloeipapier en soms zelfs confetti erin. De cadeaus worden pas na het feest uitgepakt. Eenmaal van de lagere school af worden er geen cadeaus meer gegeven. Gewoon helemaal geen cadeau. Wat ze dan wél doen is taart voor de jarige job mee naar school nemen - zoals op Inden’s verjaardag - of grote helium ballonnen. Of ze plakken de locker vol met gekleurde Post-It’s.

We staan in een oude, best nette wijk van Puebla waar ik nog nooit eerder geweest ben. Het is snikheet, een felle zon. Het enorm grote hek waar we voor staan is hermetisch gesloten. Ik word wel nieuwsgierig naar deze man die spannende dingen bij mij gaat doen. Hij gaat namelijk werken met magneten op mijn lichaam. Een heel oude vorm van genezing. Er zijn duizenden jaren oude aanwijzingen gevonden dat magneten in China, Japan, India en Egypte werden gebruikt om te genezen. Beschrijvingen van magneettherapie zijn ook gevonden in de werken van filosofen als Aristoteles, Plato en Homerus. Zij schreven onder meer over toepassingen tegen verlammingen, reumatische aandoeningen en gezwollen gewrichten. Het schijnt zelfs dat Cleopatra een magnetisch amulet op haar voorhoofd zou hebben gedragen om jong te blijven. Deze oude culturen werkten niet alleen met vaste magneten, er zijn ook beschrijvingen van mensen die met hun handen konden ‘magnetiseren’. De man die het hek opent heet Francisco en blijkt een doodgewoon uitziende man te zijn. Mijn yoga juf is met mij mee ter ondersteuning, zij is namelijk al een keer eerder geweest. Ik moet op een behandeltafel liggen met mijn voeten naar hem toe. Ik mag mijn schoenen aanhouden… Hij pakt mijn enkels vast en noemt ondertussen werkelijk alle organen, botten en onderdelen van het lichaam op als een soort mantra. Ondertussen gaan zijn handen, en dus mijn benen, op en neer. Het lijkt net of hij antwoorden krijgt. Als hij na een kwartier klaar is met alles opnoemen blijk ik twee bacteriën in mijn maag te hebben die er niet horen. Ik heb sinds twee maanden pijnklachten aan mijn rechterhand en hij gaat het verhelpen. Ook mijn eeuwige behoefte aan zoete dingen kan hij opheffen. Ik krijg een zevental magneten op en onder mijn lichaam en zo blijf ik tien minuten liggen. Ik denk na. De aarde is een magneet met een noord- en een zuidpool en het magnetisch veld dat daarvan het gevolg is en dat de planeet omhult, is essentieel voor alle levensprocessen. Dit magnetisme is een basisvoorwaarde voor leven, omdat het ordenend werkt. Magnetisme geeft vorm aan al het leven op aarde. Je kunt magnetisme niet zien en niet voelen. Wij leven in het magnetisch veld van de aarde zoals vissen in water. Overal waar wij zijn, vindt het wijzertje van een kompas de noordpool. Als het magnetisch veld zou wegvallen, zou alle structuur vervallen tot chaos en zou leven niet mogelijk zijn. Als biochemicus kan ik dat wel onderschrijven. Als de tien minuten wachten met magneten op mijn lijf voorbij zijn belooft Francisco dat de pijn in mijn hand na zeven dagen weg moet zijn, ook de lekkere trek in zoetigheid. Hij wrijft met een magneet nog een tijdje over mijn ruggengraat. Daarmee verhoogt hij mijn afweersysteem. Magneten versnellen genezingsprocessen, verminderen pijn en verhogen de doorbloeding, waardoor je meer zuurstof hebt en afvalstoffen sneller worden afgevoerd. Zelfs nadat de therapie is beëindigd, werken de effecten van de therapie nog wekenlang door. Ik hoef dan ook helemaal geen vervolgafspraak te maken en dat alleen al maakt me blij. Hoe vaak moet je niet vele malen terug keren voor controle of om überhaupt een resultaat te zien?