Negen jaar

Alleen de brave meisjes houden een dagboek bij, de stoute hebben geen tijd.
- Bankhead

Zelfverzekerd is ze volgens de Chinese astrologie. Ze is scherpzinnig, besluitvaardig en precies, maar ook aantrekkelijk om te zien. En behoorlijk ijdel! En het gekke is (of misschien helemaal niet), maar deze beschrijving van de Haan klopt heel goed met het karakter van onze jongste dochter. Ze is afgelopen week negen jaar oud geworden. Maren heeft de nachtjes afgeteld tot haar verjaardag. Ze had besloten dat ze het liefst haar verjaardag thuis vierde met cadeautjes op het grote bed. En daarom zijn we een dag eerder thuis gekomen van onze strandvakantie zodat we haar wens in vervulling konden laten gaan. (zie ons fotoalbum) Ze is een heel vrolijk, intelligent en gelukkig kind - met sproetjes op haar wangen. Dol op spelletjes, zwemmen en op haar knuffel Schaapje. Ze is typisch een derde kind vind ik. Ze is erg ambitieus, wil alles snel kunnen. En onze benjamin is ook heel creatief. Natuurlijk zijn dit maar stereotype karakters ooit bedacht door een Weense psycholoog, die de plaats in het gezin verbond aan bepaalde karaktereigenschappen. Maar Maren is ons meest speelse, onbezonnen en opgewekte kind van de drie – én linkshandig. Ze kan zich heerlijk verheugen op leuke gebeurtenissen zoals vakantie, verjaardagen, een bioscoopbezoekje of een logeerpartijtje. En wij genieten dáár weer van! Ze kwam ook heel anders ter wereld dan haar oudere twee zussen die met een keizersnede gehaald werden. Negen jaar geleden op het eind van de Kerstvakantie maakte ik laat in de middag zuurkool klaar. Tijdens het aardappelen schillen moest ik steeds even zitten en tijdens het koken zat ik op een kruk naast het fornuis met mijn grote, zware buik op schoot. Ik was al over de uitgerekende datum heen en ik hoopte verschrikkelijk op een natuurlijke bevalling. Mijn gynaecoloog zag dat niet zo zitten, maar wilde wel proberen mee te werken omdat ik het écht heel graag wilde. Nadat ik bijna geen hap in mijn keel kreeg van de zuurkool ging ik lekker douchen om mijn buik te ontspannen. Tijdens het 8 uur journaal, toen de twee meisjes al in bed lagen, besloten we dat de bevalling toch echt wel begonnen was. Buurvrouw Marja kwam in huis en wij reden naar het Bredaas ziekenhuis waar mijn lieve gynaecoloog natuurlijk geen dienst had. Het ging allemaal heel vlot en vlak voor de nieuwe dag aanbrak werd Maren Anne op natuurlijke wijze geboren. En wel op de mooie geboortedatum 05-01-05 . Op één van de volgende dagen stond er een lief bericht van mijn gynaecoloog op het antwoordapparaat dat hij zo trots en blij voor ons was dat het gelukt was op onze, natuurlijke manier. Heel uitzonderlijk in zijn carrière en die was al flink omvangrijk, want de beste man is nu al jaren met pensioen!!

In México gaan veel dingen op een ouderwetse of niet efficiënte manier. Neem nu bijvoorbeeld het betalen van de waterrekening. Dat gebeurde tot het eind van vorig jaar gewoon met een factuur op papier. Met die factuur kon je vervolgens naar elke respectabele supermarkt om het bij de kassa te betalen. Heel gewoon en heel makkelijk. Zo betalen we ook maandelijks onze telefoonrekening en onze gasrekening. Heel soms heb je een code die je kunt gebruiken om geld via internetbankieren over te maken. Dat kan overigens nooit in het weekend, alleen doordeweeks. Deze manier van betalen in de supermarkt bevalt ons prima en we gingen er zorgeloos mee om. Totdat we in december een nieuwe watermeter in onze tuin geplaatst kregen. Dat had al verontrustend kunnen zijn, maar we sloegen er geen acht op. En toen kwam de eigenaar van ons huis op een dag met een soort lichtblauw bankpasje aan de deur om uit te leggen wat er voortaan diende te gebeuren. Dat bankpasje moeten we voortaan elke eerste week van de maand in de meter drukken en dan een programmaatje laten afdraaien. Er komt geen bonnetje uit of zo, je gaat met het lichtblauwe bankpasje naar een kantoortje in de stad. Daar kun je contant betalen aan een loket om vervolgens wel een bonnetje te krijgen. Thuis ga je met het bankpasje weer naar de watermeter en stopt het er nogmaals in. Er draait weer een programmaatje af en die eindigt met pagado dat “betaald” betekent. Hier moeten we dus elke eerste week van de maand zelf aan denken. Daarom ging ik afgelopen week met het lichtblauwe bankpasje naar het waterkantoortje. Zoals te verwachten viel was het er beredruk! Ik keek de beveiligingsman bij de entree hulpeloos aan. Wat een chaotisch tafereel! Hij wees me de rij waarin ik me moest aansluiten. Die rij liep dwars door de rijen wachtstoelen heen. Ik vroeg nog of ik geen nummertje moest trekken, maar nee dat was niet nodig. En dat had mij dus wel een veel beter idee geleken! Ten eerste omdat we in de rij stonden tussen de voeten van alle wachtenden die op de stoelen zaten. En ten tweede omdat dit idiote systeem zo bespottelijk was dat elke keer als een klant geholpen was iedereen een stoel opschoof. Iedereen stond op van zijn stoel om op de stoel rechts van hem te gaan zitten!