Mahahual zonnetje

Juist in de overgave zit de ultieme vrijheid.
- Jeff Foster

Reizen met de auto door México is een uitdaging. Natuurlijk zijn er wegen die op de Michelin wegenkaart als snelwegen worden aangegeven. Helaas zijn dat in de praktijk eenbaanswegen met een halve strook (soort vluchtstrook) ernaast waar je gebruik van kan maken als je ingehaald wordt. Nu worden wij eigenlijk nooit ingehaald. In plaats daarvan dwingen wij auto´s om op die extra baan te rijden. Dat doe je door je knipperlicht naar links aan te zetten. Je moet deze chaotische verkeersregel ook maar weten, want de tegenligger doet natuurlijk precies hetzelfde. Ik vind het zelf best eng. Grote delen van deze zogenaamde snelwegen vallen echter uit elkaar door de enorme gaten in het wegdek of liggen in de revisie. De gaten worden dan geplakt met vierkantjes van nieuw asfalt, net als een lapjesdeken. Zo doende ligt je gemiddelde snelheid over honderden kilometers niet hoger dan honderd kilometer per uur. We reden op weg naar de Caribische Zee door een berggebied dat zo hoog ligt dat er meestal mist is. Je wordt ook gewaarschuwd voor deze mist. Het gevaarlijke is dat de weg veel bochten heeft en de mist in flarden komt. Zo rijd je er pal in en zo niet. Wat het voor mij extra angstig maakte was dat een week ervoor op dezelfde weg als waar wij reden een gezin van onze school verongelukte door de mist. Het meisje Louisa uit Maren´s jaar was omgekomen. Haar broer Ricardo en haar vader raakten in coma. Door die vervloekte mist.... Als onze snelweg dorpen doorkruist liggen er verkeersdrempels die je snelheid reduceren tot zo´n veertig kilometer per uur. Denk ook aan brommers met passagiers op de weg, fietsers, motorrijders steevast zonder helm of te zwaar beladen. Overstekende straathonden, cowboys op paarden of zelfs een losgeraakt paard hebben we op de zogenaamde snelweg gezien. Er was onderweg naar onze cabaña aan het strand door hevige regenval een stuk snelweg afgebrokkeld door een sterke modderstroom waardoor we over een stukje van twintig kilometer bijna vier uur gereden hebben! Ons humeur werd er tijdens de autorit gelukkig niet minder op. We hebben TV in de auto, twee achterbanken en het belangrijkste misschien wel: Hollandse pakjes stroopwafels, drop, chips en chocola in de auto. Soms liggen we helemaal in een deuk.... Helemaal bepakt en bezakt vertrokken we vroeg in de ochtend met stapels DVD´s, koffers, snacks en veel drinken voor onderweg. Ik merkte in de auto op dat we op de helft van ons verblijf in México zijn. Inden verstond echter op de helft van onze reis. We waren nét tien minuten onderweg! We passeerden het Marriott hotel waar we een maand gewoond hebben toen we anderhalf jaar terug arriveerden in México. Maren riep naar dit hotel “Hier is het!”. Die samenloop van misvattingen was zo komisch: een volgeladen auto, klaar voor een lange autorit, en dan na tien minuten de vraag van Inden of we op de helft zijn en Maren die uit het raam roept “Hier is het!” Zo´n lachwekkende situatie waar we telkens opnieuw om moesten lachen!

Veilig aangekomen in onze gezellige cabaña pal aan het witte strand van een gemoedelijk klein stranddorpje genieten we van de warme zee, het uitzicht op het rif, onze fruitsmoothies aan de strandbar. We genieten van het zwembad, het Italiaanse ijs op de promenade, de Caribische sfeer en van onze boeken en tijdschriften. We genieten van het vooruitzicht op een hobbelig ritje op een banaan, een snorkeltour, bezoek aan Tulum en aan zwemmen met zeeschildpadden. Maar het meest genieten we gewoonweg van de de zon. Klinkt misschien gek in México, maar hier in de staat Quintana Roo heeft het de afgelopen maanden elke dag geregend!

Mahahual, 28 december 2013