- Walt Whitman
Lanterfanten...kinderen zijn er nog best goed in. Alhoewel kinderen tegenwoordig niet écht lanterfanten, want dan hebben ze tóch nog een iPod in hun handen. Ik herinner me dat mijn zus en ik wel konden lummelen op de bank, je écht een beetje vervelen. Je moeder vervelen. Nu verveel ik me nooit meer, alhoewel dat goed zou zijn voor mijn inspiratie. Als je een beetje lummelt krijg je de beste creatieve ingevingen! Onze kinderen beginnen zich tijdens deze reis te vervelen. Sinds heel lange tijd hoor ik weer eens op zeurderige toon “Ik verveel me” of “Wat kan ik doen?” We ondernemen natuurlijk veel dingen, maar we lanterfanten ook veel. Bij het zwembad bijvoorbeeld, in een hangmat, op een terrasje met de koudste limonada ooit of met een boek in onze cabañas tijdens een regenbui of muggenoffensief. Meestal hebben we geen internet op afgelegen slaapplaatsen - geen Facebook of YouTube dus. Wél hebben we mandala-kleurboeken mee, waterverf en stiften, kaartenspel, Pim-Pam-Pet, sudokupuzzels en heel veel Hollandse boeken en tijdschriften. Een beetje lanterfanten dus. Kijken naar de wonderlijke vuurvliegjes in plaats van TV en luisteren naar brulaapjes of de zee in plaats van YouTube filmpjes. Lekker wegmijmeren. Mijmertijd. In die tijd wordt je energiereserve weer aangevuld, heel goed voor je gezondheid. Tijd voor elkaar, samenzijn. Genieten. Na drie uur niks doen in Riverside Café in de haven van Dangriga vanwege een immense regen- en onweersbui worden we eindelijk gehaald door een kapitein. We zijn op een piepklein eilandje terecht gekomen, in vijf minuten ben je helemaal rond gelopen, met alleen een paar cabañas aan de waterkant. Er is één strandbarretje, geen paden, wel aanlegsteigers. Ons deck staat boven het water van de Caribische Oceaan, en onze hangmatten hangen dus ook boven zee. We hadden de opdracht gekregen om in Café Riverside de zeelui te vragen wie ons naar eiland Tobacco Caye kon varen. Dat was heel onduidelijk: we moesten wachten op kapitein Moncho, maar ondertussen belde de vrouw van het café een andere kapitein met een grotere boot vanwege onze backpacks, en er kwam zich ook één spontaan aanbieden. Wie hoorde bij wie, en belangrijk...wie zou ons nou uiteindelijk brengen? En dat allemaal terwijl het stortregende buiten en we sowieso niet konden vertrekken. Geen haast. Na drie uren wachten, uit het raam staren, mijmeren, lezen en een lunch kwam Nolan ons halen. Hij wilde een voorschot om benzine te kopen voor zijn boot. Het weer klaarde op en in een half uurtje vaarde hij ons in een klein motorbootje naar de pier van onze cabañas. Onze monden vielen open toen we werkelijk overal prachtige schelpen zagen liggen in het helderblauwe zeewater! Tien minuten na het aanleggen van de boot kwam er echter wéér een onweersbui en verdwenen we snel in onze hutten. Lanterfanterend, totdat de bel om zes uur geluid werd dat het avondeten in de eetzaal klaar stond.
De volgende ochtend werden we gewekt door een straal zonlicht door de luiken. De lucht was helemaal opgeknapt en na het ontbijt hebben we gesnorkeld in de Caribische Zee. Inden vond het eerst niks. “Zijn er geen vissen in mijn buurt?” riep ze, terwijl ze het trapje van de steiger afklom. Om vervolgens de rest van ons verblijf op dit eiland steeds te vragen of er iemand mee wilde snorkelen. Zo geweldig vond ze het. We hebben zoveel gekleurde vissen gezien, ook uit de film Nemo! We zagen de barracuda (zilverkleurige lange vis met tanden), de gele pijlstaartrog zwom steeds langs ons deck en natuurlijk de zwartkleurige zuidelijke pijlstaartrog die bijna een meter groot is. Ook ligt er een knalrode zeester voor ons deck, maar we hebben ook een groene zeester tijdens het snorkelen gezien. Verder heel veel gekleurde, tropische vissen met gekke namen zoals de gele geitvis, de blauwhoofd wrasse, vierogige vlindervis of varkensvis. Ook het koraal is hier mooi, vooral de blue sea fan vind ik prachtig. Toen we weer eens wat rond dobberden met onze snorkels begon Anthe ineens te gillen “Oh, my God!” en daarna probeerde ze zo snel mogelijk weg te zwemmen. Wat was er aan de hand? Ze had een grote, zwarte pijlstaartrog gezien, een meter groot! We hebben allemaal even gekeken, terwijl Anthe al op de steiger stond uit te hijgen.
Tijdens een snorkeltrip met een bootje op de mooiste plek van het rif werden we getrakteerd op meerdere soorten grote roggen en een soort haaivis. Het grootste kado was echter het moment dat Mark mij wees op een zeeschildpad. Ik kon niet geloven dat er een échte zeeschildpad op mij af kwam zwemmen! We hebben hem allemaal gezien. Toen de zeeschilpad mij eenmaal zag schrok hij en zwom er gauw vandoor. AC, onze gids, riep nog dat we er achteraan zouden zwemmen. Maar dat lukte natuurlijk niet meer. Toen ik een prachtig gekleurde vis bestudeerde kwam het in me op dat het eigenlijk net leek of iemand deze vis op papier getekend had en daarna ingekleurd had met een blauwgroene penseel. Een gekleurd streepje op zijn lijf, een cirkeltje op z´n vin en een ander kleurtje voor zijn staart... Heel vrolijk en kleurig. Op een avond zagen we langs ons deck lichtgevende kwalletjes zwemmen. Eerst twee, later steeds meer. Eigenlijk net vuurvliegjes, maar dan onderwater. Wonderlijk. Af en toe zeggen de meiden dat het net lijkt of we in de film Life of Pi leven, maar dan zonder tijger. Zoals de boot die ons naar het eiland bracht, dezelfde boot als Pi, alleen zonder plastic zeil. En zoals de lichtgevende kwalletjes, Pi zag iets grotere lichtgevende kwallen in zee. Ook zagen we net als Pi een school vliegende vissen voorbij komen op zee, en natuurlijk de grote zeeschildpad! De natuur is wonderlijk, de zee heeft prachtige geheimen voor ons. Unbelizable!
Tobacco Caye Island, 27 juli 2013
