Mexicaanse buschauffeurs

Let your yoga practice be a celebration of life.
~ Seido Lee de Barros

Als je yoga heel goed beoefent blijf je kalm en let je goed op je ademhaling zodra je merkt dat je geïrriteerd raakt. Heel vaak gaat dat goed bij mij, maar zo nu en dan lukt het me niet. Er is namelijk iets waar ik een ongelofelijke hekel aan heb. En heel jammer hieraan is dat ik bijna dagelijks in deze situatie belandt. Waar heb ik dan zo’n ongelofelijke hekel aan? Aan bussen op de weg hier in México! Buschauffeurs zijn hier niet opgeleid en dragen geen uniform. (Ze zijn ook vaak analfabeet, maar dat doet er eigenlijk niet toe.) Er zijn hier twee soorten buschauffeurs. Chauffeurs van grote bussen (soort streekbussen) en chauffeurs van kleine busjes (zo’n busje die voor iedereen stopt die zijn hand opsteekt). Ze zijn in mijn ogen even erg. Deze chauffeurs voelen zich verschrikkelijk verwaand en ijdel achter het grote stuur van hun bus dat ze denken dat iedereen voor ze aan de kant gaat als ze continue van baan verwisselen. Als ik in mijn Jeep - hij is niet zo groot dat weet ik - met mijn richtingaanwijzer aangeef van baan te veranderen dan duwen ze me gewoon van de baan! Als zo’n grote bus linksaf moet slaan dan rijdt zo’n chauffeur gewoon tot aan het stoplicht op de meest rechtse baan om vervolgens iedereen af te snijden om linksaf te slaan. De deuren van deze bussen staan meestal open. Handig om snel in en uit te stappen, maar ook om een passagier eruit te laten hangen zodat hij kan gebaren met zijn armen dat de bus ertussen wil. Ik kan er gewoon niet bij! Zulk asociaal rijgedrag en het lijkt net of iedereen het accepteert… Vandaag nog stond er een grote bus dwars over een driebaansweg. De bus moest oversteken en had kennelijk bedacht om alvast op de weg te gaan staan. Alle auto’s van de doorgaande weg moesten achter de bus langs proberen te komen. Het was gewoon een verkeersopstopping geworden! Het is mijn grote frustratie en vooral als ik haast heb om op tijd op school te zijn. De kleine busjes stoppen vaak half op twee banen zodat ze elke auto die er achter rijdt dwarsbomen om er langs te gaan. Zo frustrerend! Ik heb gemerkt dat als ik in Mark’s grotere auto rijd dat de bussen meer rekening met me houden. Wat een machogedrag! Wat ik zelf onbegrijpelijk vind is dat ik nog maar één keer een bus in een verkeersongeluk betrokken heb gezien. Als je toch zo’n rijstijl hebt als deze zelfingenomen Mexicaanse buschauffeurs dan kan het toch niet anders dan tot ongelukken leiden? Vaak hebben ze hun bus ook nog opgeleukt met blauwe, flikkerende discolampen achterop of een toeter die klinkt alsof ze naar een mooie vrouw fluiten… Hoe stompzinnig en onnozel is dat?

Het verschil met het verkeer op eiland Holbox kan niet groter zijn: zandwegen (zonder gaten) met golfkarretjes, een enkele brommer en fietsen. Nooit getoeter, geen stoplichten noch bussen. Wat een rust vergeleken met het chaotische, lawaaierige verkeer in Puebla. Maar het meest onveilige moment hier op de weg onderging ik laatst. Ik reed achter een heel oude grote Amerikaanse auto. We reden zo’n 70 kilometer per uur. Ineens zwaaide de deur van de passagiersstoel wijd open. De auto probeerde te remmen met piepende banden. De jongen die op de achterbank achter de passagiersstoel zat stak zijn arm door zijn open raam en gooide de voordeur met een smak weer dicht. Kort daarna stond ik naast de oude Amerikaanse bak voor het stoplicht. Ik moest natuurlijk even naar binnen kijken wie er op de passagiersstoel zat…een moeder met een pasgeboren baby’tje op haar schoot. De baby dronk uit een flesje melk en…je raadt het al. De moeder droeg géén veiligheidsriem. Je moet er toch niet aan denken wat er allemaal had kunnen gebeuren. Ik was er best driftig van geworden. Maar het advies van mijn yogajuf was: laat het los. Het is maar net waar jij je aandacht op richt. 
In het leven gebeuren er leuke maar ook minder leuke dingen. Dat is iets waar wij soms weinig aan kunnen veranderen. Maar hoe wij op al die gebeurtenissen reageren bepaalt de rest van ons leven.
Dit is het leven hier in Mexico: rijden zonder gordel, jij verandert er niets aan en je raakt er alleen maar opgewonden van. Zie het en ga vervolgens verder met je eigen leven. Fantaseer er niet op los wat er had kunnen gebeuren. Dat is niet gebeurd. En dáár heb ik dus nog wat van yoga te leren…