Leguanenaanval

Als je écht luistert naar elkaar, dan hoor je zoveel meer.
- Joris Linssen

Het stikt van de rond circulerende grote pelikanen boven ons hoofd. Mark en ik dobberen samen in de ondiepe zee van eiland Holbox. Het is eind van de middag en het water is heerlijk lauw. Dan zie ik ineens een school vissen boven water springen. Een paar visjes worden geschept door de lange snavels van de pelikanen. De vogels blijven in de buurt hangen en jawel hoor, de school vissen duikt weer op. Iets dichterbij ons dan de eerste keer. Dit gebeurt nog een keer en dan verdwijnen de vliegende vissen. Zo eenvoudig vertrokken de leguanen echter niet – een dag ervoor. Mark en Anthe hingen in een hangmat op ons deck. Ik zat er met blote voetjes bij te lezen op een lage strandstoel. De leguanen (een volwassen leguaan kan wel 1,5 meter worden!) lopen en grazen gewoonlijk op het grasveld onder en rondom onze cabaña. Er zitten er ook een aantal rondom het zwembad. Die bewuste middag zag ik een volwassen exemplaar keihard achter een vogel aanrennen! Eten ze vlees? Zijn het jagers? Ze blijken dus inderdaad af en toe een prooi te vangen… Het zijn roofdieren dus. Een paar uur later begeeft zich er één op onze trap naar het deck waar wij dus aan het relaxen zijn. Ik houd hem in de gaten en hij gaat steeds een tree hoger. Dan loopt hij het deck op: ik vlieg naar het hekwerk en houd mijn voeten in de lucht. Mark gooit vanuit zijn hangmat een slipper, nog één, een kort broekje van Maren, alles wat voor handen ligt. Eindelijk vertrekt hij. Nog geen tien minuten later kruipt er wéér een grote op het deck! Mark gooit dit keer een fles zonnebrandmelk en het beest blijft rustig zitten. Ik zit weer op het hekwerk. Er ligt niets meer in de buurt om te gooien. Dus Mark gooit een glas water leeg over het beest en dat vindt hij niet leuk . (Er stond ook een glas hete thee…) Hij vertrekt. Nog geen kwartier later komt er wéér een brutale leguaan ons deck op. En daarna nog één. Ik zat toen allang binnen met de deur gesloten. In Zuid-Amerika staan deze beesten op de menukaart als lekkernij. Brrr, ik vind het maar onverschrokken angstaanjagende reptielen!

Reizen met onze backpacks maakt mij blij. En dan bedoel ik vooral dat de reis nog open staat voor onverwachtse avonturen. Niet een rechtstreeks ritje naar het vliegveld of zo. We vertrekken de laatste dag vroeg in de ochtend met de eerste veerboot. We zijn niet alleen op de boot, er zijn ook nog wat buitenlandse backpackers en flink wat Mexicanen. Aansluitend pakken we op de kade de openbare bus naar Cancún, een rit van ruim drie uur. Het openbaar vervoer vind ik zelf het leukst, dan zie je en hoor je nog eens wat. Het is nooit saai. En zo overkomt het Inden in de bus dat ze achter een Mexicaanse vrouw zit waar je de luizen letterlijk over haar haar ziet lopen! Achter Inden zit een oud, gerimpeld klein vrouwtje die haar (vieze) blote voeten bij Inden op de armleuning legt. Op deze sensaties zat Inden niet echt te wachten! Zo zagen Inden en ik op de heenweg dat twee mannen het op ons fototoestel voorzien hadden. De fototas lag in de ruimte voor bagage boven ons hoofd. De mannen die in het gangpad stonden zaten steeds oogcontact met elkaar te maken en toen één van de twee zijn jas ging aandoen en een pet op zette gingen bij mij de alarmbellen af. Straks glijdt mijn tas zo onder zijn jas. Zijn handlanger zat steeds met zijn hand vlakbij mijn fototas in plaats van met zijn hand aan de railing. Toen ik vlak voor de bus stil stond opstond en razendsnel mijn fototas vastgreep zag ik dat de drukknopen van de flap en de rits al open gemaakt waren! Nooit saai dus zo’n busrit. Op het busstation in Cancún besluiten we twee taxi’s te nemen (vier backpacks en een roze Barbiekoffer passen niet met ons in één taxi) en laten we ons door twee heel aardige chauffeurs leiden naar een publiek strand met een prachtig gelegen buffetrestaurant aan het water. We spreken af dat ze ons later op de middag naar het vliegveld brengen. De zee is hier knalblauw en mét golven dus gaan Anthe, Maren en ik eerst zwemmen. Later als we met onze koude verse limonada’s aan tafel zitten, pal aan het water, merkt Inden op dat er bekende mensen een tafeltje verderop zitten. Gasten van het restaurant willen met ze op de foto. We bekijken ze een beetje, maar wij kennen ze echt niet. Als we later het restaurant uitlopen moeten we het tóch even vragen bij de deur. Wie zijn die bekende mensen? Het is de Mexicaanse muziekband OV 7, de meeste succesvolle band van Zuid-Amerika, ze bestaan al 23 jaar! Onlangs hebben ze nog opgetreden in Puebla. We hebben de posters inderdaad zien hangen op straat. Ze hebben veel nummer 1 hits gehad in Zuid-Amerika. Het lied "Enloqueceme" was het meest gedraaide lied op de Venezolaanse radio in 2000. Zo eindigde onze laatste vakantiedag onverwachts in een heerlijke strandmiddag in plaats van lang wachten op de luchthaven. Reizen maakt me blij!

Cancún – 4 april 2013