Is het
werkelijk zo, dat de tijd ouder maakt? Nee, nee, dat is niet waar, de tijd gaat
niet voorbij. Wijzelf zijn het, die door de tijd heen gaan.
- Delfino Hernández Hernández
“We vieren het op de Mexicaanse manier!” werd er na de yogales geroepen door mijn - ondertussen mag ik wel zeggen - vriendinnen.
“Dan neem ik de taart mee” heb ik nog dapper geroepen, maar dat werd vrolijk weg
gewuifd. Dus begonnen we op mijn verjaardag zoals ik graag wilde met een
yogales op het dak. Er was een klein briesje en er waren wat wolkjes zodat het
niet te warm was, en er was die ochtend een scherp beeld van Popo. Rondom de
vulkaan is het vaak mistig en vooral als er zoals nu een laagje sneeuw op ligt.
Dus dat uitzicht was genieten. Na de yogales kwamen de lekkernijen tevoorschijn
(zie ook ons fotoalbum) en hebben we nog ruim twee uur gepraat, gelachen en
gesnoept. Ik kreeg natuurlijk verjaardagscadeautjes en ik had voor mijn
vriendinnen ook iets kleins meegebracht. Het wordt mijn eerste verjaardag in México en nu al eentje om te herinneren. Met lief en kindjes vieren we mijn
verjaardag donderdag met onze voetjes in het witte zandstrand van tropisch
eiland Holbox!
Nog twee maanden en een week en dat zit
Anthe’s schooljaar erop. (de andere twee hebben drie weken langer les) Anthe
heeft de vierde klas gedaan en dat is hier in México de eerste klas van Preparatoria. Dat zoiets betekent als
voorbereiding op de universiteit. Onze kinderen zitten op een Amerikaanse
school en dat betekent dat de helft van de lessen in het Engels zijn. Uiteraard
de andere helft in Spaans. Anthe gaat haar laatste twee schooljaren IB richting
volgen. Dat is een internationale scholing die je vrijwel in alle landen kunt
volgen. En dat is handig, want in Breda
zit ook zo’n school. De meiden hebben net weer een bimester afgerond met
examens. Alle drie hebben ze een gemiddelde voor hun bimester die boven een
acht ligt. En elke keer na een bimester gaat de school weer bellen of de
kinderen ondertussen al eens staan ingeschreven bij SEP. En dat zijn ze, ook nu
het laatste bimester gestart is, nog steeds niet. Hun (goede) cijfers zijn dus
nog steeds niet geregistreerd. En ze krijgen over twee maanden dus geen
officieel rapport mee naar huis. En daar kan ik een lichte hoofdpijn van
krijgen… Al die energie en moeite die de meiden serieus in hun schoolwerk
steken wordt nu niet gezien, niet
gewaardeerd. Ik heb een half jaar geleden een paar keer het kantoor van SEP
bezocht. Erg officieel allemaal en ze werken precies volgens hun uitbundige
veelheid aan regeltjes. Ik kwam er niet doorheen. Meneer Belangrijk van Mark’s
werk nam het stokje van me over, vanaf half november. Toen deed meneer
Belangrijk even niets, want het was volgens hem bijna Kerstvakantie. In januari
herinnerden wij hem aan SEP, maar toen moest meneer Belangrijk eerst netwerken
en dat kost tijd. Nu is het bijna april en heeft meneer Belangrijk een collega
aangespoord om dit te regelen. Ik ontvang een e-mail of ik alle belangrijke
papieren wil inleveren die ik twee maanden geleden al aan Mark heb meegegeven.
Ondertussen belt de school me elke twee maanden hoe het staat met de
inschrijving. Ik schaam me er gewoon voor om te antwoorden. Ik beloof steeds
dat ze op de hoogte gehouden zullen worden door meneer Belangrijk, die
natuurlijk nog nooit iets van zich heeft laten horen… Af en toe word ik weer op
school uitgenodigd, steeds door een hogere rang. Dan neem ik mijn stapel
papieren weer mee. Ze bellen op school naar belangrijke instanties en schrijven
mooie officiële brieven naar SEP , maar meneer Belangrijk doet er niets mee.
Zoals gezegd eindigt het schooljaar over twee maanden, de komende twee weken is
de school gesloten. De inschrijving van
het nieuwe schooljaar is al gestart. Bij die gedachte zakt mijn broek op mijn
hielen…..
