Veiligheid

Out of this nettle, danger, we pluck this flower, safety. 
~William Shakespeare

“Anja!” werd er over de begraafplaats in Puebla geroepen. Verschrikt kijk ik om. De familie waarvan ik net foto’s heb genomen roept me terug. Ik loop terug langs het pad met versierde graven ondertussen mezelf afvragend wat ze zal gaan zeggen. “We gaan nu bidden, wil je daar misschien óók foto’s van maken?” Ik vind het een eer dat ze me dit vragen. De familie bestaat uit een oudere vrouw -  haar man en broer liggen in het graf in de vorm van een huisje – haar zoon en schoondochter zijn bij haar, en haar zus. Ik was op ze afgestapt omdat ze druk in de weer waren met bossen bloemen. Deze familie was zo aardig, meewerkend en geïnteresseerd. Ik ben elke weer onder de indruk van de openheid, oprechtheid en interesse  van Mexicanen in ons gezin, in mij.  Uiteraard heb ik mijn best gedaan om zo discreet mogelijk mooie plaatjes te schieten. (zie ons fotoalbum) Wat een vertrouwen hebben deze mensen in mij, ze hebben de foto’s niet gezien en vertrouwen erop dat ik er niks vervelends mee ga doen.  Daarna krijg ik nog toestemming van andere mensen die hun graf aan het versieren zijn. Een man verzorgt het graf van zijn oma. Na wat foto’s vraagt hij me later opnieuw langs te komen, want dan staan er nóg meer bloemen op het graf. Als ik zeg dat het er prachtig uitziet , vraagt hij “Vind je dat echt?” Zijn vader ligt in Atlixco begraven, daar gaat hij morgen het graf verzorgen.  Hele families lopen over de begraafplaats. Iedereen draagt wat; een schep, een bezem, emmers en veel bossen bloemen. Kinderen huppelen er omheen. Een man maakt muziek met zijn accordeon. Een vrouw vertelt me dat het over twee dagen ongelofelijk druk wordt op deze begraafplaats, en overal bloemen. Ondanks dit gemoedelijke tafereeltje wordt me gevraagd of ik hier alleen loop op de begraafplaats. ‘Ja”, is mijn laconieke antwoord. Dan zou ik toch niet zo achteraf alleen gaan lopen met je dure camera, krijg ik als advies. Ik berg mijn camera op in de tas en neem me voor wat meer op de grote paden te blijven. Ik vraag me inwendig af of dat nu niet wat overdreven is, nota bene op een begraafplaats.

We zitten op een terrasje op het gras en onze dochters snoepen van Italiaans ijs. Ze vraagt me nogmaals naar welke wijk ik dan precies ga in de hoofdstad om de straatjongeren te fotograferen. Ze is geen angsthaas, maar heeft een heel slecht voorgevoel over mijn plannen. Ze wil weten wie die man is die zogenaamd straatjongeren helpt en waar ik hem van ken. Ze vraagt me de website door te sturen en ze gaat checken hoe het allemaal in elkaar steekt. Ze vertelt me over de slechtste wijken in de hoofdstad, Tepito en La Lagunilla, waar gehandeld wordt in gestolen goederen en dat je min of meer gedwongen wordt die te kopen. Vervolgens worden ze verderop weer van je gestolen. Er wordt in drugs gedeald en straatberovingen zijn aan de orde van de dag. Ze zegt dat ik écht niet alleen daar op straat kan lopen met mijn Europese uiterlijk. Er moeten twee mannen mee, waarvan één minimaal een Mexicaan moet zijn. Mark gaat toestemming vragen bij de delegatie van zijn bedrijf. We krijgen hetzelfde antwoord over onveilig, berovingen, drugs,  verkoop verboden en gestolen goederen. Ik mag alleen heen als de chauffeur bij me blijft, ik mag geen sieraden dragen, moet oude kleding aan en geen geld op zak. De directeur van de instelling had me zelf ook al geïnformeerd. De kinderen die daar op straat leven lopen risico op verkrachting, kidnapping voor organen en lijmsnuifverslaving. Dat is allemaal niet mis… Tot overmaat van ramp word ik door twee vrouwen onafhankelijk van elkaar geadviseerd ons hotelletje in een dorpje voor El Día de los Muertos te cancelen en die buurt te mijden. Er blijken niet zo lang geleden door mannen uit Guatamala kidnappings gedaan te zijn, uit grote auto’s. Eén van de vrouwen maakt zich zoveel zorgen dat ze voor ons een ander hotelletje heeft uitgezocht en bezocht. Deze is veilig, en leuk. Dezelfde dag komt Mark thuis met een verhaal van zijn collega, een Fransman, dat zijn dochter risico loopt op school vanwege haar Europese uiterlijk. Kidnapping komt daar vaker voor. Ze willen verhuizen, México uit. Anthe vertelt dat haar vriendinnetje in de klas een bodyguard heeft. Nu moet het niet gekker worden! Catalina, onze huishoudster, voelt zich niet zo op haar gemak in ons huis. Zodra ik weg ga doet ze de voordeur op slot met twee heel grote sloten. Ze wil graag de radio aan als ze alleen is, en dat is heel vaak. Vorige week wilde ze iets laten zien in de trapkast. De voet van onze stofzuiger stond daar. “Wat is dat?” vroeg ze. Ze dacht dat het een geweer was! Zo ook Anthe’s tennisracket onder een kastje, het zwarte handvat stak onder het kastje uit. Ze durfde het niet aan te raken, maar dacht dat het een gevaarlijk wapen was. Ik heb haar gerustgesteld dat wij niks van dit alles in huis hebben. Maar waar komt haar angst vandaan? Onze huisbaas kwam deze week voor de zoveelste keer naar ons toe dat we toch écht een alarm moeten installeren, de inbraken in Puebla nemen toe.  Tot overmaat van ramp hebben ze gisteren de maatregelen verscherpt om langs onze poort in de wijk te komen én komt er een extra hefboom. Alle bezoekers moeten hun ID-kaart inleveren bij de portier voordat ze naar binnen mogen. Het zal wel nodig zijn… Ik voelde me zo veilig in Puebla, maar ik krijg advies met de ramen dicht te rijden, handtas op de grond en nooit mensen in je portemonnee mee laten kijken of over je kinderen vertellen – laat staan over Mark’s functie… Ondanks Mark’s vele waarschuwingen komt het nu pas écht binnen. En dan de dreiging van natuurgeweld… Afgelopen week hadden we weer een aardbeving - het epicentrum lag in de oceaan voor Guatamala - de scholen moesten evacueren. Het  was 6.5 op de schaal van Richter, gemeten in Oaxaca - zo’n drie uur bij ons vandaan. Ik moet even een knop omzetten met al deze eventuele dreigementen.

Yeaaah! Mijn kaartenwinkeltje is geopend op internet! (zie leuke links! op deze site: Kaartenwinkel) Ergens in het begin van 2012 heb ik mijn webdesigner in Breda gevraagd de lay-out van mijn kaartenwinkel te ontwerpen. Ze gaat er mee aan de slag en de opzet ziet er prachtig uit. Ze gebruikt mijn eigen ontworpen logo en achtergrond. Voordat de winkel daadwerkelijk geopend wordt moet hij eerst gevuld worden met fotokaarten. Een archiefdoos vol met fotoCD’s moet door mij uitgezocht worden. Ik wil bij de lancering minstens drie bladzijden gevuld hebben met mooie kaarten.  In datzelfde voorjaar beginnen de voorbereidingen voor onze verhuizing naar México. Ik word opgeslokt door bezigheden die met de verhuur van ons woonhuis te maken hebben, de verhuizing van onze meubels over zee, het vervoer van de katten en de inschrijving van de meiden op hun nieuwe scholen. Overigens zijn de oudsten nog steeds niet ingeschreven…maar dat is een ander (lang) verhaal. De ansichtkaarten uitzoeken wordt een klus die opgeschoven wordt tot na de zomer. Als we in ons nieuwe huis wonen, internet hebben, de kids hun draai een beetje gevonden hebben, krijg ik een schop onder mijn kont van mijn webdesigner. De kaartenwinkel moet online en ik moet aan de slag! Ik begin aan mijn kaartenklus, die na een paar dagen niet meer voelt als een klus maar als een verslaving. Het is heel erg leuk om oude foto’s te bekijken en te bewerken tot fotokaarten. Ik heb meer dan honderd wenskaarten en ben nog lang niet klaar met mijn oude foto’s. Bovendien maak ik tijdens elk reisje hier in México weer nieuwe foto’s. Ik krijg veel complimenten, maak een heus Facebook-pagina aan, verkoop mijn eerste wenskaarten: mijn winkeltje is open!